Legde, moet ik zeggen, want die tevredenheid heeft sinds het uitbreken van de financiële crisis in 2007 geleidelijk plaats gemaakt voor grote bezorgdheid. De oplopende staatsschuld als gevolg van het redden van banken, de snel stijgende rente op die schuld, plus de gestage daling van de huizenprijzen en explosief stijgende werkloosheid, begint zijn weerslag te krijgen op diezelfde middenklasse. Die heeft nu meer en meer het gevoel dat de opgebouwde relatieve welvaart op drijfzand is gebouwd.

Tussen die twee werelden beweegt zich de verarmde onderkant van Lissabon, samengepakt in oude, vervallen stadswijken. De troosteloze bairros clandestinos, de ‘blikwijken’ die in de jaren zeventig van de vorige eeuw door repatrianten uit de Portugese koloniën op braakliggende delen van de stad waren gebouwd, zijn grotendeels verdwenen. Maar de armoede is gebleven.

Al die verschillende wijken en stadsdelen, al die sferen, geuren, klanken en geluiden, ze lijken onafhankelijk van elkaar te bestaan, maar in werkelijkheid houden ze elkaar in stand en vormen zo meer dan de som der delen. Ze bepalen in al hun verscheidenheid het unieke karakter van een van de oudste en boeiendste hoofdsteden van Europa.