Binnenkort naar De onafhankelijkheid?

De onafhankelijkheid

In Nederland gingen in de jaren zeventig van de vorige eeuw steeds meer stemmen op voor dekolonisatie van Suriname. Hoewel Suriname een hoge mate van zelfbestuur had verworven, paste kolonisatie niet meer in de tijdgeest. Daarbij leverde het overzeese rijksdeel de Nederlandse overheid lang niet meer zo veel op als in de gouden jaren van weleer. In plaats daarvan werd Nederland geconfronteerd met een grote immigratiegolf van Surinamers die de welvaart van het Koninkrijk verkozen boven de werkloosheid en armoede in Suriname. In Suriname waren de meningen echter verdeeld. De creolen, die door hun overheidsfuncties in contact stonden met de Nederlandse gezaghebbers, pleitten veelal voor onafhankelijkheid, terwijl de Hindostanen bij onafhankelijkheid juist een creoolse overheersing vreesden. De doorbraak kwam toen Henck Arron, opvolger van de populaire NPS-leider Johan Pengel, door een creools blokvorming de verkiezingen van 1973 wist te winnen.

Republiek Suriname

Na ruim een jaar onderhandelen werd met een kleine meerderheid van de stemmen in de Surinaamse Staten op 25 november 1975 de Republiek Suriname uitgeroepen. Het kabinet-Den Uyl bleek erg vrijgevig. Suriname kreeg 3,5 miljard als afkoopsom en gedurende een periode van vijf jaar konden Surinamers zich nog vrij vestigen in Nederland. Daarna zouden de mensen tussen een Surinaamse of Nederlandse nationaliteit moeten kiezen en zou een visumplicht ingesteld worden. Het succes van de onderhandelingen uitte zich tijdens het onafhankelijkheidsfeest in een warme omhelzing tussen de eerste creoolse premier van de republiek Arron en de Hindostaanse VHP-leider Lachmon.

Stijgende emigratie

De onafhankelijkheid zorgde aanvankelijk voor een daling in de emigratiecijfers. Investeringen met Nederlandse ontwikkelingsgelden gaven een impuls aan de economie. Doel van het Meerjarenontwikkelingsplan (MOP) was hoofdzakelijk om particuliere investeringen te stimuleren en het binnenland te ontsluiten van zijn geïsoleerde positie. Controle op besteding van ontwikkelingsgelden van Nederlandse kant was er nauwelijks. Al snel was er sprake van verkwisting en een uitdijend ambtenarenapparaat. Structurele werkgelegenheid werd niet geschapen en een stijgende emigratie was het gevolg.