Cortina was een schatrijke advocaat, een bekend senator en, naar men zegt, buitengewoon corrupt. Het totale terrein dat hij aankocht was ruim 22.000 hectare groot. Na aankoop besteedde hij meer dan 10.000 hectare om er een prachtig huis op te bouwen, met fraaie tuinen, waarin vele beeldengroepen een plaats vonden. Hij legde het geheel aan in Japans/Chinese stijl. Zelfs een gigantische karpervijver ontbrak niet, zo groot dat er roeiboten gebruikt werden om te gaan vissen. De bomen die er geplant werden zijn veelal van oriëntaalse afkomst. Daaronder bevindt zich o.a. een Almácico-boom, bij de Cubanen bekend als ‘toeristenboom’. De bijnaam is ontleend aan de rode bast, waar voortdurend vellen aan hangen. De boom lijkt op een blanke toerist die te lang in de zon gelegen heeft.

De banken in het park lijken gemaakt van natuurlijke materialen met bedrieglijk echte houten leuningen, evenals de bruggen. Het is beton! De aanleg van het geheel nam een tiental jaren in beslag en werd omstreeks 1935 voltooid.

In 1960, als uitvloeisel van de revolutie werden het huis, de bijgebouwen en zelfs de verlichtingsornamenten door brooddronken boeren uit de omgeving vernietigd. Enkele beelden overleefden de slag. Een Canadese projectontwikkelaar werkt eraan om het park weer in zijn oude luister te herstellen, maar het zal nog jaren duren voordat het zover is.

Een plek om te bezoeken. Voor vogelliefhebbers een lustoord, vooral in de (vroege) ochtend! Er worden vogelexcursies vanuit omliggende plaatsen aangeboden.

Balneario San Diego de Los Baños

Ergens in de 17e eeuw werd een grootgrondbezitter in het westen van Cuba, een zekere Diego, ernstig ziek. Zijn huid vertoonde allerlei soorten uitslag en de man had verschrikkelijke jeuk. Hij krabde zich tot zijn huid één grote bloedende wond was, het hielp niet. Hij gebruikte allerlei middeltjes die de geneesheren hem voorschreven, hij had er geen baat bij. Hij ging zelfs zo ver om de medicijnmannen van de indianen te raadplegen, hun inspanningen hadden geen enkel succes. 

Op zekere dag ontvluchtte hij zijn huis, hij kon het niet meer uithouden. Zelfs de bedienden ontliepen hem en in zijn hart kon hij het ze niet kwalijk nemen.

Ergens door zijn landerijen stroomde een riviertje en hij besloot daar te gaan wonen. Hij bouwde een hut en nam er zijn intrek. Zo zonderde hij zich af van zijn familie, zijn vrienden en zijn bedienden. Hij had het voor het eerst sinds jaren weer naar zijn zin, want dankzij zijn afzondering werd hij niet meer door iedereen aangestaard en werd hij, achter zijn rug, niet meer nagewezen. Hij had nu alles wat zijn hart begeerde: hij zorgde een beetje voor zichzelf, men bracht hem regelmatig wat vanuit het grote huis, hij dronk uit de rivier en baadde erin. Dat kon gemakkelijk, want het water in de rivier was op sommige plekken bijna warm.

Op een dag realiseerde hij zich dat hij op minder plekken jeuk had als voorheen en na een poosje kon hij zelfs vaststellen dat zijn huid er niet meer zo vurig uitzag. Binnen enkele maanden was hij genezen. Het enige wat hij anders gedaan had dan voorheen, was baden in en drinken uit de rivier. Toen hij zich weer goed genoeg voelde, keerde hij naar huis terug. Iedereen was stomverbaasd over zijn genezing. 

Diego zadelde zijn paard en ging op zoek naar mensen die, net als hij indertijd, een huidziekte hadden. Hij hoefde niet lang te zoeken. Om zekerheid te krijgen omtrent zijn theorie liet hij de mensen in de hut wonen die hij bij de rivier gebouwd had en zei hun dagelijks in de rivier te baden. Zijn verwachtingen kwamen uit, de mensen genazen van hun huidziekten. Bij de rivier bouwde hij een nederzetting en iedereen die aan een huidziekte leed kon daar verblijven, net zo lang tot de ziekte genezen was. 

Na zijn dood werd de nederzetting door de familie van Diego verder uitgebouwd. Iedereen die aan een huidziekte leed was er welkom. Diego ging de geschiedenis in als een weldoener van de mensheid en, naar oude gewoonten, werd hij als een heilige vereerd. Hij werd dus San Diego de Los Baños, de heilige Diego van de baden.

Toen de wetenschap verder gevorderd was en men de plaats aan een nader onderzoek onderwierp, ontdekte men een drietal bronnen. De watertemperatuur lag zo rond de 40° Celsius en in het water trof men onder andere sporen aan van sulfer, kalk en magnesium. Samen met nog andere mineralen zorgden die voor de geneeskrachtige werking. In de loop van de 19e eeuw, meer dan honderd jaar geleden, werd op de plaats van de nederzetting een ziekenhuisje gesticht en steeds meer mensen vonden de weg naar de geneeskrachtige bronnen van San Diego. In 1954 werd op de plaats waar Diego ooit zijn baden nam, de kliniek gebouwd zoals die er nog steeds staat en waar jaarlijks honderden patiënten baat vinden bij de heilzame werking van het water. Ook botaandoeningen worden er met succes behandeld. Inmiddels is er een staf van medische specialisten aan de kliniek verbonden. De nederzetting is in de loop van de jaren uitgegroeid tot een stadje dat de naam kreeg, hoe kan het anders: San Diego de Los Baños.