Volgens de grondwet bestaat er vrijheid van godsdienst in Rusland, maar in 1997 werd de Russisch-Orthodoxe Kerk bij wet erkend als het leidende geloof in Rusland. De huidige zetel van de patriarch is het Danilovski klooster, het geestelijk centrum lag vele jaren in Sergijev Posad. Daarnaast is er vooral in het Aziatische deel sprake van ‘buitengewesten’ met andere culturen en andere godsdiensten, van de moslims in de Kaukasus en bij de Tataren tot de joden in hun autonome republiek, ver weg in Siberië. Joden hebben het altijd vrij zwaar gehad in Rusland. Onder Iwan IV al verstoten werden ze onder Jekaterina weer toegelaten in de z.g. Paal, de gebieden aan de westelijke rand van het rijk. Ook daar vonden in de 19e eeuw frequente vervolgingen plaats, want misoogsten en andere rampen werden altijd op hen afgewenteld, waarna het tsaristische leger en de politie voorop ging in de pogrom. Pas na de revolutie werden zij voor korte tijd niet meer vervolgd. In de leiding van de bolsjewieken zaten toevalligerwijs veel joden, met Trotski en Zinovjev als voornaamsten. Die behoorden tot de grote opponenten van Stalin en nadat deze de macht had gegrepen verschilde het beleid al snel niet veel meer van dat in de tijd van de tsaren. Tot in de jaren 70 en 80 werden het leven van de joden bemoeilijkt, en tegelijk werd emigratie naar Israël hen verboden. Tegelijk werd er in de jaren dertig ver weg in Siberië een vrijplaats voor hen ingericht. In een autonome regio met als hoofdstad Birobidzjan, ten zuiden van Chabarovsk tegen de Chinese grens aan, mochten zij zich centreren en hun geloof zonder vervolging uitoefenen. Kort na de oorlog woonden hier ongeveer 30.000 joden. Toen Stalin een einde maakte aan de bevordering van de joodse cultuur in dit gebied werd het voor joden niet langer interessant om zich te vestigen. Sinds de val van de Sovjet-Unie is het joodse aandeel in de bevolking van het gebied gedaald tot minder dan 5%.