De Mani wordt verdeeld in de Buiten-Mani (Exo Mani), die begint bij het plaatsje Kambos ten zuiden van Kalamata en die eindigt bij Areopoli, in het oosten steeds begrensd door het Taigetosgebergte. Links spoelt de zee met hier en daar een grot. De Binnen-Mani (Mesa Mani), de eigenlijke Mani vanaf Areopoli naar het zuiden, heeft een mooie rondweg, die bij het genoemde Areopoli kan worden verlaten in de richting Githio. De Mani eindigt in een punt met enkele piepkleine dorpen. De wandeling naar de punt brengt u bij de ingang van de Hades, de onderwereld der Grieken. Welke van de gapende duistere openingen de toegang tot de ‘echte’ onderwereld vormt, is duister (Kaap Tenaro).

De geschiedenis van de Mani is er een van bloed, oorlog en vrijheidsdrang. Strijd had hier niet alleen de schaarse vruchtbare akkers als oorzaak, die te midden van woeste bergen een karig bestaan boden en die gevechten op leven en dood veroorzaakten, ook het gevoel van onafhankelijkheid maakte dat de Manioten snel naar de blanke sabel grepen om al of niet vermeende indringers een halt toe te roepen. Naar men zegt zijn de oorspronkelijke bewoners afstammelingen van de Spartanen die in de oudheid hun brandende en verwoeste stad moesten ontvluchten. Het militaristische karakter van deze vechtmachines uit vergane tijden zou de huidige Manioot nog steeds beheersen: de Romeinen in de eerste eeuwen na Christus, Frankische ridders in de 12e?eeuw, Turken in de eeuwen erna, geen van hen heeft feitelijk dit middelste schiereiland kunnen onderwerpen. Opstanden tegen de gehate Turken werden veelal in de Mani beraamd. Buitenlandse hulptroepen (Russen in 1770) landden bij voorkeur hier, in de verwachting dat de bevolking hen wel zou steunen. Verzetsstrijders als Theodoros Kolokotronis en leden van de roemruchte familie Mavromichalis, onder wie de moordenaars van de eerste Griekse president Kapodistrias (1831) kwamen uit de Mani.

In deze streken heerste eeuwenlang de bloedwraak, die gecombineerd met de strijd om de weinige beschikbare grond, hele families heeft uitgeroeid en die de reden is geweest van de merkwaardige torenbouw van de dorpen. De hoogste verdieping van deze torens, thans veelal in verval, waren slechts per ladder bereikbaar en vormden zo een veilige plek tegen omringende vijanden. Het verhaal wil dat sommige clans ’s nachts hun torens met een verdieping ophoogden om de verraste vijand van daaruit de dag erop beter te kunnen bevechten. Eens waren er meer dan 700 torens. Nu ziet u in het barre, soms spookachtige en kale landschap slechts ruïnes of gerestaureerde woontorens waar de toerist een goed (en duur!) onderkomen kan vinden.

De bevolking is voor een deel weggetrokken. De resterende Manioten leiden een minimumbestaan op de boerenhoeve en in de toeristenindustrie.