Het Nationalpark Hohe Tauern behoort tot de grootste nationale parken van Europa. Bijna 1.800 km² groot en, anders dan veel andere natuurgebieden, ligt het als het ware in de bewoonde wereld al is een groot gedeelte van het park 'woest en ledig'. Om een voorbeeld te geven, 10% van het gebied bestaat uit 246 gletsjers en er zijn meer dan 300 bergen waarvan de toppen hoger reiken dan 3000 meter. Het park omvat onder andere de Ankogelgruppe in het oosten waarvan de hoogste top, de Hochalmspitze, 3360 meter boven het zeeniveau uitsteekt, centraal ligt de Grossglocknergruppe met als hoogste top uiteraard de gelijknamige berg die met 3798 meter tevens de hoogste berg van Oostenrijk is, en de Venedigergruppe in het westen met de Grossvenediger die tot een hoogte van 3674 meter reikt. In het zuiden bevinden zich nog de Lasörlinggruppe tussen het Virgental en het Defereggental en de Schobergruppe ten noorden van Lienz respectievelijk met toppen tot 3173 meter en 3242 meter.

Het park ligt in drie provincies. Het grootste deel ligt in Salzburg waar zich ruim 800 km² bevindt, gevolgd door Oost-Tirol met ruim 600 km² en Karinthië met bijna 400 km². In elke provincie is een kantoor gevestigd, het hoofdkantoor bevindt zich in Matrei i. O. waar ook het kantoor van het bestuur, de Nationalparkrat Hohe Tauern, zetelt. Het park met z'n huidige grenzen kwam in 1992 tot stand, de eerste aanzet werd al in 1971 gegeven. In het park wonen ruim 60.000 mensen, verdeeld over 29 gemeenten. Met elkaar zorgen ze ervoor dat het park in onbedorven staat blijft door middel van onderhoud en toezicht. Ook pleegt men research en wordt jaarlijks de wildstand en de flora gechecked, aan de hand waarvan zo nodig maatregelen genomen worden. Uiteraard gelden er strenge regels in relatie tot het milieu.

Het landschap is zeer divers. Behalve de al genoemde gletsjers zijn er bijvoorbeeld ook heidevelden en moerassen, honderden almen met de meest uiteenlopende flora en er zijn uitgestrekte bossen met voornamelijk sparren, lariksen en pijnbomen. Te midden van de bergen bevinden zich diepe kloven en grotten, het water komt soms honderden meters naar omlaag en vormt wilde stromen die de kloven steeds verder uithollen. Dat daarbij gesteente vrijkomt is logisch en de kenners van mineralen zullen op bepaalde plaatsen topazen herkennen, aquamarijnen en smaragden.

Dieren worden er met succes beschermd of uitgezet en als je op de Grossglockner al die bergmarmotten ziet dan valt nauwelijks te geloven dat deze als gevolg van de geneeskrachtige werking van hun vet vrijwel uitgestorven waren vanwege de intensieve jacht die erop gemaakt werd. De steenbok was wél volledig verjaagd uit het park, maar is met succes teruggeplaatst. Er leven tal van vogels waarvan de auerhaan de meest opvallende is. Maar wat te denken van de vele zangvogels in de bossen, de roofvogels die tot ver boven de bomengrens voorkomen? Enkele vogels, zoals de zwarte roodstaart leeft zelfs tot boven de 3000 meter!

Het natuurgebied van het Nationalpark Hohe Tauern ontwikkelde zich in de afgelopen 500 miljoen jaar, de mens had bijna kans gezien om het in een eeuw volledig te verwoesten, het in elk geval onherstelbare schade toe te brengen. Er werd in het wilde weg hout gekapt en ontbost, er werden krachtcentrales voorzien op plaatsen waar dit de natuur in hoge mate zou schaden. Stille dorpen dreigden ontsloten te worden door de aanleg van autowegen ten behoeve van economische doeleinden. De eerste waarschuwing werd gehoord in 1877 toen het Salzburger Volksblatt zich met felle protesten tegen de vele plannen om dit natuurgebied te 'ontwikkelen' keerde. Het duurde evenwel tot 1971, bijna 100 jaar later, voordat de drie provincies Salzburgerland, Tirol en Karinthië tot overeenstemming kwamen over de vorming van het nationale park. Bureaucratie en eigenbelang van de provinciebesturen hadden de totstandkoming ervan jarenlang vertraagd of zelfs getraineerd. Inmiddels hadden plaatselijke actiegroepen wel enig succes geboekt. De Krimmler Wasserfälle bleven gespaard en plaatselijke overheden verhinderden de aanleg van skipistes op tal van berghellingen.

'Hier nützen, dort schützen' (hier gebruiken, daar beschermen) is een slogan waar veel bewoners van de Hohe Tauern zich in blijken te kunnen vinden, ook al blijft de stormachtige ontwikkeling op economisch gebied waar velen op hadden gehoopt uit. Het toerisme in het gebied breidt zich echter toch langzaam (maar gecontroleerd) uit en neemt de Hohe Tauern inmiddels ruim 10% van de totale toeristische overnachtingen voor zijn rekening.

Het is op veel plaatsen mogelijk om met de auto het park in te rijden, sommige delen zijn zelfs zeer toeristisch. Te denken valt aan de Grossglockner Hochalpenstrasse, jaarlijks goed voor bijna 1,5 miljoen bezoekers, of de Krimmler Wasserfälle, ook goed voor ettelijke honderdduizenden bezoekers per jaar. Wie het wondermooie natuurgebied écht wil bekijken, die doet dat te voet. Daartoe zijn inmiddels bijna 100 routes uitgezet, goed omschreven en bewegwijzerd, die je van tal van startpunten met veel parkeergelegenheid, naar de mooiste plaatsen van dit unieke natuurgebied voeren.

Informatiepunten tref je behalve bij de kantoren van het park, aan in elk der plaatsen die in of aan de rand van het natuurgebied liggen. Vouwbladen met routes en gespecialiseerde lectuur over de flora en fauna wijzen je de weg, laten je kiezen uit datgene waar je belangstelling of voorkeur naar uitgaat. Er worden talloze excursies door het park georganiseerd vanuit vele plaatsen, er zijn dialezingen, er worden speciale hooggebergtewandelingen georganiseerd en er zijn speciale dagen voor kinderen.

Gedetailleerde wandelkaarten met een schat aan informatie zorgen ervoor dat je optimaal geniet van hetgeen de natuur hier in de achterliggende miljoenen jaren gestalte gaf.