Als de kust veilig is – zelfs het silhouet van een mens of het schijnsel van een zaklantaarn kan de schildpadden, met uitzondering van de aitkanti, afschrikken – komen de zeedieren aan land. Na de landing kruipt het wijfje naar het hogere deel van het strand om daar haar nest te graven. Vaak blijken de broedplaatsen niet hoog genoeg te liggen, zodat de nesten bij de eerste springvloed (elke maand bij nieuwe en volle maan) worden weggespoeld. Is de plaats goed bevonden, dan gaat het wijfje met roeiende bewegingen van de voorpoten een gat graven. Gedurende deze fase zijn de schildpadden uiterst gevoelig voor storingen. Aanraking of licht kunnen de dieren verjagen en de hele ceremonie gaat dan aan u voorbij. Wanneer het gat groot genoeg is, werpt het wijfje ruim honderd eieren zo groot als pingpongballen.

Tijdens het baren lijkt het of de schildpadwijfjes huilen. Het traanvocht dat uit de ogen loopt heeft hetzelfde zoutgehalte als het zeewater en beschermt de ogen tegen uitdroging. Als het laatste ei is gelegd, gooit het dier het gat dicht en camoufleert het nest door het zand om te woelen. Bevrijd van hun eieren verdwijnen de reuzenschildpadden weer in zee. Het uitbroeden van de eieren wordt overgelaten aan de warmte van de zon, mits de nesten niet voortijdig door stropers worden leeggeroofd. Schildpaddeneieren staan bekend als een lekkernij waarvoor men dik wil betalen. Bovendien denkt men dat de eieren een gunstig effect hebben op de mannelijke potentie.

De Stichting Natuurbehoud Suriname (Stinasu) patrouilleert regelmatig op de legstranden. Ook rapen medewerkers van Stinasu verkeerd gelegde eieren op en begraven ze buiten het bereik van de vloedlijn. Als de jonkies uitkomen wacht hen nog een laatste obstakel: vogels en vissen doen zich graag te goed aan de pasgeborenen. Slechts enkele bereiken veilig open zee.

Zeeschildpadden zijn tijdens het legseizoen te zien op de stranden van Matapica en Galibi in het noorden en noord-oosten van Suriname.