Het relatief nog weinig ontsloten eiland Mindoro is het woongebied van een aantal proto-Maleise stammen die gezamenlijk aangeduid worden als de Mangyan. Oorspronkelijk waren de Mangyan vooral kustbewoners die van de visvangst leefden, maar ten gevolge van de immigratie van nieuwe kustbewoners hebben ze zich steeds meer teruggetrokken in het bergachtige binnenland van Mindoro. In vroeger tijden hebben de Mangyan handel gedreven met Chinese zeelieden die het eiland Mindoro kenden onder de naam Ma-i. Ook is er sprake geweest van hindoeïstische invloeden. Een voorbeeld daarvan vormt het door de Mangyan gebruikte lettergrepenschrift. De tekens van dit nog steeds toegepaste schrift worden gewoonlijk gekerft in stukken bamboe. Door koeriers worden dergelijke bamboegeschriften van de ene woongemeenschap naar de andere gebracht.
De Alangan zijn het minst beïnvloed door de westerse cultuur. Ze leven in de bosgebieden rond de 2505 meter hoge Mt. Halcon, de hoogste top op Mindoro. Vaak wonen verscheidene gezinnen in een gemeenschappelijke woning, waarbij dan wel elke familie zijn eigen ruimte ter beschikking heeft.
De Hanunóo van zuidelijk Mindoro beschouwen zichzelf als de eigenlijke Mangyan (de naam Hanunóo betekent 'echt'). De Hanunóo zijn bekwame pottenbakkers en maken ook mooi weef- en vlechtwerk dat voorzien wordt van geometrische patronen. De belangrijkste bestaansbronnen van de Mangyan zijn akkerbouw en visvangst in de talrijke beekjes en rivieren. Jacht op apen, vogels en andere dieren heeft aan betekenis ingeboet doordat de wildstand sterk verminderd is.