Er zijn verschillende redenen waarom u zuidelijker zou willen komen, onder andere:

• het landschap is ruiger

• het klimaat is extremer

• de uitdaging om door het ijs zo zuidelijk te komen

• het bereiken of overschrijden van de zuidpoolcirkel

• u bent langer in het Antarctische gebied

• u bezoekt een gebied waar minder mensen komen

Hoe zuidelijker het schip komt, hoe groter de kans is dat de geplande route geblokkeerd wordt door ijs. Als de omstandigheden gunstig zijn, kunnen een of meerdere van onderstaande plaatsen bezocht worden:

Fisheilanden 

Halverwege Petermann en de zuidpoolcirkel (66°02'Z, 65°25'W) ligt een groep kleine eilanden en rotspunten. Het grootste eiland heet Flounder. Op de archipel broeden Adéliepinguïns en keizersaalscholvers. Omdat de eilanden niet gemakkelijk te betreden zijn, wordt meestal gekozen voor een zodiaccruise waarbij dan ook vaak Weddellzeehonden en krabbeneters op ijsschotsen gezien worden. Rondom ligt een landschap van hoge bergen dat doorsneden is met immense gletsjers. De archipel is ontdekt en in kaart gebracht tijdens de British Graham Land Expeditie 1934-1937.

Adelaide

Tussen de zuidpoolcirkel, de Bellinghausenzee en Marguerite Bay ligt het 4600 km2 grote eiland Adelaide. De hoogste berg is Mount Gaundry (2315 m). Het Engelse station Rothera werd in 1975 gebouwd. Men doet hier voornamelijk zeebiologisch onderzoek. In de zomer van 1990-1991 is een 900 m landingsbaan aangelegd, die geschikt is voor Twin Otters. Hiermee is dit gedeelte van Antarctica een aanzienlijk stuk beter bereikbaar geworden voor de onderzoekers. Op het eiland broeden voornamelijk Adéliepinguïns.

Barry

Op het eiland Barry bevindt zich het zuidelijkste station op het Antarctisch Schiereiland (68°08'Z 67°07'W), dit is het Argentijnse station General San Martín, dat in 1951 gebouwd is.

Detaille

In 1956 is op Detaille aan de Lallemandfjord een Engels station (station W) voor onderzoek in gebruik genomen. Al snel (1959) moest men de basis weer sluiten, omdat de wetenschappers slecht met schepen bereikt konden worden. In de zomer van 1996-1997 is het gebied rond het station opgeruimd. De hut, bijgebouwen en de zendmasten zijn nog steeds in redelijke conditie. Men heeft nu een voorstel gedaan om dit uit de jaren vijftig daterende station op de lijst van historische plaatsen en monumenten in Antarctica te krijgen.

Crystal Sound

Dit is een zee-engte met zeer verspreid liggende kleine eilanden en rotspunten. De engte kreeg deze naam omdat een aantal eilanden in dit gebied namen droeg van wetenschappers die de structuur van ijskristallen onderzochten. Het is een mooi gebied om doorheen te varen. Indrukwekkende gebergten omsluiten de engte, gletsjers eindigen in zee die hierdoor gevuld is met enorme ijsbergen.

Marguerite Bay

Marguerite Bay begint op 67°45'Z 68°45'W, dit is voor de meeste schepen het zuidelijkste punt van de reis. Om verder te komen is een echte ijsbreker, zoals de Kapitan Khlebnikov, nodig. Charcot ontdekte de baai in 1909 tijdens zijn omzwervingen met het schip de Pourqoui Pas? In Marguerite Bay is slechts één eiland dat bezocht kan worden:

Stonington

Het eiland ligt op 68°11'Z 67°00'W en is slechts 760 m lang en 300 m breed. Toch kozen de Engelsen en Amerikanen ervoor om op dit kleine stukje rots hun onderzoeksbases te bouwen.

De Engelse basis heeft de status van een historische plaats (nummer 64) gekregen. Deze basis, die bekend is als Base E, werd vanaf 1946 gebruikt voor onderzoek door de Falkland Islands Dependencies Survey en later door de British Antarctic Survey. Er werd voornamelijk topografisch en geologisch onderzoek verricht. Opmerkelijk is dat tussen 1947 en 1950 het meeste veldwerk met behulp van hondensleden werd gedaan. In de laatste jaren van de permanente bezetting (1948 en 1949) was Sir Vivian Fuchs (directeur van de British Antarctic Survey en deelnemer aan de Commonwealth Transantarctic Expedition) commandant van de basis. Na die tijd werkte men hier met grote tussenpozen. In 1975 werd de basis gesloten.

De Amerikaanse basis (East Base) dateert uit de tijd van de derde Antarctische expeditie van Richard Byrd (1939-1941). De basis werd gebruikt als ondersteuningspunt. In het seizoen 1947-1948 heeft de Ronne Antarctic Research Expeditie gebruikgemaakt van de gebouwen. Tijdens deze expeditie vergezelden de vrouwen van Ronne en Darlington hun echtgenoten. Zij werden hiermee de eerste vrouwen die op Antarctica overwinterden. Ook de overblijfselen van deze basis staan op de lijst van historische plaatsen en monumenten in Antarctica (nummer 55). In 1992 is een Amerikaans-Engels team begonnen met het opruimen en restaureren van beide bases.

In de omgeving van het eiland is een kleine kolonie keizerspinguïns. De dieren broeden, zeer uitzonderlijk, op het vasteland en niet op het ijs. De kolonie is niet toegankelijk voor toeristisch bezoek, maar zeker in de zomer zwemmen en wandelen de dieren in de wijde omgeving rond, waardoor u ze toch kunt tegenkomen.