Voor zijn expeditie nam hij Siberische en Groenlandse sledehonden mee, evenals twee Laplanders die met de sleden overweg konden. Na een tussenstop op Tasmanië half december, ging men richting de Rosszee. Nog geen veertien dagen later werd het eerste pakijs al gesignaleerd. Toch zou het nog anderhalve maand kosten om laverend door het pakijs bij Cape Adare te komen. Hier bouwde men de overwinteringshutten. Deze prefab bouwpakketten waren vervaardigd in Noorwegen. Ze zijn uiterst duurzaam en voor hun doel berekend. Ze staan er heden ten dage nog. Men noemde het Ridley Camp.

Op 1 maart verliet het schip het kamp. De mannen bleven achter op een van de eenzaamste plaatsen op aarde. Een jaar lang onderzochten zij de omgeving. Ze maakten tochten naar het achterland. Ook van deze expeditie zijn de extensieve journalen waardevol gebleken.

Op 28 januari 1900 arriveerde de Southern Cross. Enkele dagen later verliet het gezelschap Cape Adare. Vanhier werd nog enkele weken rond gevaren in de Rosszee. Men bezocht eilanden als Possession, Coulman en Ross. Verder zuidelijk benaderde het schip de indrukwekkende rand van het Ross-ijsplateau, waar een muur van enkele tientallen meters hoog ijs rechtop uit zee opdoemt. Men bereikte 78°50' ZB, het zuidelijkste punt dat tot dan toe door een schip was bereikt. Op 31 maart 1900 arriveerde de Southern Cross op Steward, een eiland ten zuiden van Nieuw-Zeeland.

Borchgrevink en zijn gezelschap zijn daarmee de eersten die bewust overwinterden op Antarctica. Ze bewezen dat het mogelijk was om in deze onherbergzame omgeving te overleven en luidden daarmee een nieuw tijdperk in: de strijd om de geografische zuidpool (90° ZB) was losgebarsten.