Israël heeft een markteconomie met een aanzienlijke overheidsbemoeienis die in de afgelopen 50 jaar een verbazingwekkende groei heeft doorgemaakt. Toch waren de voorwaarden voor een snelle economische groei niet altijd gunstig. Zeer hoge defensiekosten, een gebrek aan natuurlijke grondstoffen, een chronisch probleem met de watervoorziening en regelmatig terugkerende oorlogen vertraagden de economische ontwikkeling van het land. Voorts kwam er reeds in 1946 een Arabische boycot tot stand tegen ‘joodse bedrijven in Palestina’. Arabische ondernemingen mochten niet langer zaken doen met ondernemingen die door joden werden geleid. In 1952 besloten de Arabische staten tevens de handel te verbieden met Westerse bedrijven die intensieve betrekkingen met Israël onderhouden. Deze bedrijven werden op zwarte lijsten gezet, bijgehouden door het later opgerichte Arabische Boycot Bureau te Damascus. De Israëlische economie kon echter steunen op goed geschoolde en zeer gemotiveerde arbeidskrachten die in groten getale naar het Beloofde Land trokken. Voorts werd Israël financieel gesteund door de regering van de V.S., door joden in andere landen en door herstelbetalingen van de Westduitse regering; bovendien sloot het land grote leningen af en beschikte het over ruime internationale kredieten. Dit alles resulteerde in een opmerkelijke groei van de agrarische produktie die het land wat betreft voedsel zelfvoorzienend maakte (met uitzondering van granen). De landbouw levert momenteel tientallen eetbare produkten zoals aardappelen, aardbeien, abrikozen, aubergines, avocado’s, bananen, bleekselderij, bonen, bloemkool, Chinese kool, dadels, citroenen, druiven, erwten, graansoorten, grapefruits, guaves, komkommers, limoenen, mango’s, meloenen, olijven, perziken, pruimen, sinaasappels, tomaten, uien, vijgen, wortels, enzovoort. Andere produkten zijn: gekweekte bloemen (waaronder rozen), granaatappels, katoen, suikerbieten en voederbieten. Een deel hiervan wordt geëxporteerd. Andere belangrijke exportproducten zijn diamant en technologisch hoogontwikkelde apparatuur. Verder bezit het land een aantal natuurlijke hulpbronnen, waaronder bromide, kalium, klei, koper, fosfaten, zand, zwavel, asfalt, mangaan en kleine hoeveelheden aardgas en ruwe olie. Israel is echter afhankelijk van de import van ruwe olie, ruwe grondstoffen, granen, militair materieel en water. Met name de schaarste van water is een groeiend probleem in Israel. Toen de joodse kolonisatie begon was het onmogelijk voor individuele pioniers om ergens de grond te gaan bewerken. Enerzijds had men vaak te maken met een vijandige omgeving, anderzijds met problemen ten aanzien van de ontginning van moerassen en woestijnen. De oplossing werd gevonden in het stichten van agrarische gemeenschappen, zoals de kibboetsiem, de moshav shitufi, de moshav ovdiem en de moshavot.