Over beide grensrivieren is in de loop der jaren een conflict ontstaan met de buurlanden. Aanvankelijk vonden de kolonisten slechts het plantagegebied in de kustvlakte economisch belangrijk. De grensstreken waren weinig interessant. De grensrivier met Frans-Guyana, de Marowijne-Lawa, werd pas betwist door de Fransen toen er ten westen van de Lawa goud werd gevonden. In 1889 besliste scheidsrechter tsaar Alexander III van Rusland dat de Lawa als grensrivier zou dienen. Daarmee was echter nog niet de vraag beantwoord uit welke bronrivier de Lawa ontspringt, uit de westelijke Litani of de oostelijke rivier de Marowini. Het gebied tussen deze rivieren wordt nog steeds aangeduid als betwist gebied.

Ook in het westen van Suriname bestaat een grensgeschil. In 1799 bepaalden de gouverneurs van Suriname en het toenmalige Brits-Guyana dat de rivier de Corantijn van oorsprong tot monding als scheiding van de beide koloniën zou fungeren. Aangenomen werd dat de Curunirivier de belangrijkste aanvoertak van water was voor de Corantijn. Bijna 100 jaar later ontdekte men dat een andere riviertak de Corantijn van meer water voorzag. Deze New River werd tot 1899 gezien als natuurlijke grens, tot een scheidsgerecht uitspraak deed in het voordeel van Brits-Guyana en de Curuni aanmerkte als grensrivier.

In 1962 veranderde Suriname de naam van de New River in de Boven-Corantijn, waarmee het toch weer aanspraak maakte op het twistgebied. Vijf jaar later bezetten Guyanese militairen het driehoeksgebied waardoor het conflict weer actueel werd. Het grensgeschil laaide in het jaar 2000 wederom op toen Guyana een Canadees booreiland toestemming verleende om in de monding van de betwiste Corantijnrivier activiteiten te ontplooien. Onmiddellijk hierna bracht Suriname zijn manschappen in staat van paraatheid. Na lang onderhandelen besloot Guyana het platform naar onbetwist maar ook minder rijke wateren te slepen, waarop het conflict met een sisser afliep. Het geharrewar over de grenzen gaat tot op heden voort: de veelbelovende oliebron is voor zowel Suriname als Guyana een zeepbel geworden. De zuidelijke grens werd door Nederland en Brazilië bepaald aan de hand van de waterscheiding en de grensgebergten tussen de beide landen.

De afstand van oost naar west Suriname is ongeveer 350 km en van noord naar zuid 450 km, inclusief de twistgebieden. Hiermee komt de totale oppervlakte van Suriname op 164.000 km2 en is het land ruim viermaal zo groot als Nederland.