In de achttiende eeuw leidden bedreigingen door andere clans tot vertrek van dit volk. Onder leiding van hun eerste koning, Ngwane III, vestigden zij zich in hooggelegen gebied tussen het huidige noorden van KwaZulu-Natal en Zuid-Swaziland. Deze regio kreeg de naam kaNgwane (‘Thuisland van Ngwane’).

Mfecane ('Verplettering')

In 1780 werd de koning opgevolgd door Sobhuza Dlamini, die ook Ngwane IV en Sobhuza I werd genoemd. Door het toepassen van tactiek van de verschroeide aarde door Zulustrijders, trok het volk onder Sobhuza I samen in Ezulwini Valley.

Onafhankelijkheid en Brits protectoraat

In 1840 kwam Mswati II (ook bekend als Mswazi II) aan de macht. Zijn strategie leidde tot vereniging van het Swazivolk en gebiedsuitbreiding. In 1875 nam Mbandzeni (Dlamini IV) het koningschap over; in ruil voor erkenning als Swazikoning stond hij land af aan de Zuid-Afrikaanse Republiek. In 1881 werd Swaziland erkend als onafhankelijke staat, maar na de Tweede Boerenoorlog werd deze verklaard tot Brits protectoraat.

Nieuwe onafhankelijkheid

Onder leiding van koning Sobhuza II streed het land voor onafhankelijkheid door middel van petities, landaankopen en onderhandelingen. Deze acties (en het willen stichten van een staat waarin Swazicultuur floreert en geen rassendiscriminatie plaatsvindt) resulteerden in september 1968 tot nieuwe soevereiniteit.

Omdat Sobhuza II van mening was dat de grondwet tegen Swazicultuur werkte, stelde hij deze buiten werking en ontbond hij het parlement. Door deze handelingen werd hij Swaziland’s eerste absolute monarch. Sobhuza II overleed in 1982; vier jaar later werd (de in 1968 geboren) Mswati III gekroond tot koning van Swaziland.