Onder de zoon van Jan de Blinde, Karel IV (1346-1378) brak voor Bohemen een periode van grote bloei aan. Karel werd door de Tsjechen de Vader des Vaderlands genoemd. Hij voelde zich in de eerste plaats Tsjech en sprak het liefst Tsjechisch. Al vanaf 1333 trad hij als heerser over Bohemen op. Hij wist het gebied door diplomatie en door strategisch gezien gunstige huwelijken van zichzelf (viermaal) en zijn kinderen te vergroten. Als Boheems koning werd hij Karel I genoemd. Vanaf 1347 stond hij als rooms-Duitse koning onder de naam Karel IV bekend. In 1355 werd hij in Italië door de paus tot keizer gekroond. Praag was in die tijd het Europese centrum van cultuur en handel. De stad kreeg onder Karels bestuur een heel ander aanzien. Met de bouw van de Sint-Vituskathedraal werd begonnen en vele andere architectonische hoogstandjes verrezen in en buiten Praag. In 1348 stichtte hij de Karelsuniversiteit, de eerste universiteit van Midden-Europa, ‘opdat de natie de vruchten van de wetenschap op eigen tafel gedekt kan vinden’. Karels opvolger, zijn zoon Wenceslas IV (1378-1419) miste de capaciteiten van zijn vader. Hij werd in 1400 door de keurvorsten als keizer afgezet. Rupert van de Paltz nam deze functie over en werd later opgevolgd door Wenceslas’ broer Sigismund. Wenceslas wist echter het koningschap over Bohemen te behouden. Onder zijn heerschappij werden de tegenstellingen tussen de theoretische, christelijke moraal en het werkelijke leven van de geestelijkheid steeds groter. Vanuit de bevolking was steeds vaker kritiek te horen op het losbandige leven van de priesters en de andere wantoestanden in de katholieke kerk. In die tijd werd ook Johannes Hus actief.