Er bestaan tientallen variaties, waarvan de bekendste zijn glykos (zoet), sketos (zonder suiker), metrios (sterk met weinig suiker) en varis glykos (sterk en zoet).

Deze koffie heet in Turkije Turkse koffie. Gebruik deze betiteling echter niet in Griekenland!

Andere koffievariaties: nescafé al of niet met melk (me gala), espresso en kafé frappé, oftewel nescafé met of zonder suiker (me zachari of choris zachari) en met melk (me gala).

Andere niet-alcoholische dranken zijn portokalada (sinaasappellimonade), lemonada (citroenlimonade), beide in flesjes. Vers geperst sinaasappelsap (orange juice), citroensap, meloensap en andere vruchtensappen zijn alom gekoeld verkrijgbaar. Internationaal bekende frisdranken zijn eveneens overal te koop.

Voorts wordt er veel mineraalwater (metalliko nero) gedronken, vooral door toeristen die de kwaliteit van het drinkwater wantrouwen. Dat wantrouwen is onterecht, hoewel de smaak per regio verschillend kan zijn. Het ijskoude mineraalwater is in kleine en grote flessen overal te koop.

Alcoholische dranken

Bier (bira) wordt in Griekenland steeds populairder. Vele West-Europese merken, waaronder Amstel en Heineken zijn er te koop. De Nederlandse merken worden in licentie in Athene gebrouwen.

Griekenland is een wijnland (krasi). Er bestaan vele soorten en merken, waarvan de kwaliteit, mede door de eisen die de EU stelt, steeds beter wordt. Volgens de Grieken is de wijnstruik een gave van de wijngod Dionysos geweest, die van oudsher wordt afgebeeld met een met wijnranken omwonden staf, waarop een pijnappel prijkt.

Er is rode wijn (kokkino, mavro), witte (aspro), rosé (rosé), droge (ksiros) en mousserende (afrodes).

Bekende wijnen van de Peloponnesos zijn: de rode Nemea, de witte Mantineia; de Tselepos, wit en rood, uit Arkadië, en de Roditis uit Patra.

Goede wijnen worden op de markt gebracht door firma's als Boutari, Tsantali en Achaia Clauss. Het noordwesten van de Peloponnesos is het centrum van de wijnhandel.

De meest beroemde wijn van Griekenland is wel de retsina, een lichte, witte wijn, waarin hars is verwerkt.

Ten slotte, wijn bestelt u per liter (kilo), per fles (boukali) of per karaf (karafa). Soms wordt de wijn nog uit het vat getapt (chima). Dan hebt u de echte 'huiswijn'.

Vermaard is ook de ouzo, een anijsdrank (40% alcohol). Hij wordt met een glas water geserveerd. Bij menging ontstaat er een troebele vloeistof. Grieken gebruiken een ouzo na de maaltijd. Als aperitief kunt u hem drinken in de ouzeri, waar ook de borrelhapjes (mezedes) worden geserveerd.

Even beroemd is de Griekse brandy, de metaxa. Het aantal sterren (3, 5 of 7) op de fles geeft de kwaliteit aan. Daarna volgen de duurste met namen als 'Golden Age' en VSOP.

Aan het einde van de maaltijd komt de rekening (o logariasmos). Hierop staat altijd een klein bedrag voor couvert en brood, dat u bij het begin van de maaltijd in een mandje hebt gekregen. De prijzen zijn inclusief, een afronding naar boven is de gewoonte. Een simpel driegangenmenu met huiswijn kost ongeveer e?20.

Een kleine bierhistorie

De grote mogendheden Frankrijk, Rusland en Groot-Brittannië hadden in 1831 besloten, dat Griekenland een koninkrijk zou moeten worden. De troon zou moeten worden aangeboden aan een niet-Griekse adellijke persoon, opdat geen enkele Griekse politieke partij zou worden bevoordeeld. De Europese prinsen stonden echter niet te dringen en ten slotte werd de kroon aangeboden aan de jonge Beierse prins Otto van Wittelsbach (1815-1867), die in 1833 aan boord van een Brits fregat arriveerde. Hij had 4000 man Beierse troepen meegenomen en een aantal Beierse regenten, die het land tijdens zijn minderjarigheid (tot 1835) moesten besturen. Het belangrijkste dat de jonge Otto echter importeerde, was een Duitse bierbrouwer, Herr Fuchs, die geacht werd het koninklijke bier te gaan brouwen. Otto had de troon alleen willen aanvaarden als Herr Fuchs hem zou begeleiden, want regeren zonder Duits bier leek hem niet mogelijk.

De naam Fuchs is in Griekenland verbasterd tot Fix, welke verbastering tot circa 1970 op Griekse bierflesjes van het merk 'Birra Fix' heeft geprijkt. Sindsdien zijn het vooral West-Europese merken die de biermarkt in -Griekenland beheersen en die de Grieken feitelijk het bierdrinken hebben geleerd.

Met Otto liep het minder goed af: in 1862 werd hij gedwongen afstand te doen. Hij ging in ballingschap in Bamberg in Duitsland, waar hij in een traditionele Griekse foustanella (het plooirokje van de eregarde) rondliep.

Retsina

Retsina is zonder enige twijfel de meest bekende Griekse wijn. Dat komt door de speciale smaak, die wordt veroorzaakt door de hars die aan de wijn wordt toegevoegd. Sommige toeristen verafschuwen deze lichte wijn om die reden, anderen worden enthousiaste gebruikers.

Over de oorsprong van het gebruik doen allerlei theorieën de ronde: zo zouden in de oudheid de amforen met hars zijn bestreken om de wijn houdbaarder te maken. Ze werden daarna voorzien van een in hars gedoopte dot hennep. Anderen wijzen erop dat omstreeks 500 voor Chr. geen gebruik meer kon worden gemaakt van wijnvaten die gemaakt waren van cederhout uit de Libanon, omdat de Perzen aan hun veroveringen waren begonnen. De grote ontdekking was toen dat de hars van het pijnboomhout van eigen bodem niet alleen een aparte smaak veroorzaakte, maar ook een conserverende werking had. De meest simpele verklaring is wel dat de witte wijn er frisser door smaakt.

De pijnappel op de staf van Dionysos geeft in elk geval een bepaald verband tussen wijn en hars aan.

Het toenemend toerisme heeft de vraag naar deze populaire wijn vergroot, tegelijkertijd echter lijkt het percentage hars iets verminderd, omdat diezelfde toeristen de smaak vaak te overheersend vonden. De echte, ouderwetse retsina met circa 1% hars bestaat nog steeds. Er moet soms nadrukkelijk naar worden gevraagd en de prijs ligt hoger (e?3,30 tot e?10 per fles). De alledaagse retsina komt nog steeds uit het vat.