Er zijn in het gebied sporen gevonden van Taíno en Arawak indianen die er reeds lang voor de komst van de Spanjaarden woonden.

Na de komst van de Britten legde men zich in het gebied vooral toe op de verbouw van suiker. Ook het hout dat de bossen voortbrachten werd een belangrijk exportartikel. Als uitvoerhaven ontstond Black River, sinds 1773 de hoofdstad van het district en ooit een van de belangrijkste zeehavens van Jamaica.

Black River

De naam zegt het al: Black River is een rivier, maar ook de naam van de plaats die aan de monding ervan gelegen is. Als rivier is het, met een lengte van bijna 55 kilometer, de op één na langste van Jamaica. De Rio Minho is, met ruim 90 kilometer, aanzienlijk langer. Deze stroomt bij Portland Point, in het uiterste zuiden van Jamaica, in de Caribische Zee. Black River ontleent zijn naam aan de ondergrond in het water, die zwart is als gevolg van rottende vegetatie. Een trip op de rivier is een niet te versmaden uitstapje vanwege de uitbundige vegetatie en de aanwezigheid van ruim 100 vogelsoorten.

Als havenplaats stelt Black River niet zoveel meer voor. Dat was vroeger anders, het was een levendige havenstad met alle drukte en vertier van dien. Het is wel een van de oudste steden van Jamaica, op kaarten uit de 17e eeuw wordt het al genoemd. Black River dankte zijn welvaart aan de gemakkelijk bereikbare haven van waaruit hout, huiden en rum werden verscheept, aangevoerd via de rivier en vanuit het noordelijker gelegen Holland. De invoer bestond voor een belangrijk gedeelte uit slaven die op de markt van Black River aangeboden werden.

Black River was de eerste stad op Jamaica waar met over elektriciteit kon beschikken. In 1893 werd dat aangelegd in een huis met de naam Waterloo, de naam bestaat nog als een van de twee hotels die Black River rijk is. Ook de eerste auto die op Jamaica rondreed werd aangevoerd in Black River.

Als uitgangspunt voor tochten in de omgeving is Black River een goede keus. Het stadje zelf heeft weinig meer te bieden dan de uit 1837 daterende parochiekerk gewijd aan Johannes de Evangelist. Een aantal goed onderhouden oude huizen dragen nog duidelijk de sporen van een roemrijk verleden.

Treasure Beach

Ten zuiden van Black River ligt Treasure Beach. Als je verlost wilt zijn van alle commotie die hustlers kunnen veroorzaken en je werkelijk wilt genieten van rust, ruimte en onbedorven stranden dan ga je naar Treasure Beach. Vissers oefenen er hun beroep uit alsof de tijd heeft stilgestaan en de bevolking heeft alle tijd voor de gasten. Het is een verzameling van kleine baaien die stuk voor stuk de moeite waard zijn. Ze hebben ook allemaal een naam: Billy's Bay, Frenchman's Bay, Calabash Bay en Great Pedro Bay zijn de belangrijkste. Ook de stranden hebben hun eigen namen zoals Frenchman's Beach, Jack Spratt Beach, Calabash Beach en Great Bay Beach om maar eens een paar voorbeelden te noemen.

Alles wat luieren aan en sporten op het water aantrekkelijk maakt is hier voorhanden. Het meest opvallende aan de vriendelijke bewoners zijn de blauwe ogen. Dat is waarschijnlijk te danken aan Schotse zeevaarders die hier in de 18e eeuw schipbreuk leden en er ook nooit meer weggegaan zijn. Als je er geweest bent dan kun je je dat voorstellen.

Dit stukje paradijs is eenvoudig te bereiken al is het mogelijk dat je na een tropische storm of een stevige regenbui de nodige voorzichtigheid in acht moet nemen (met de Jamaicanen die er hun eigen rijstijl op na houden is dat trouwens altijd aan te bevelen).

Als je nog wat verder de kustweg volgt dan kom je bij Lover's Leap. De rotsen stijgen tot wel 500 meter recht uit zee en laten, samen met het landschap er omheen, een onuitwisbare indruk achter. Het verhaal gaat dat twee verliefde slaven er zich vanaf wierpen nadat het hen verboden was om elkaar nog langer te zien. Ook zonder dit verhaal behoort deze omgeving tot de mooiste plaatsen die je op Jamaica kunt vinden.

Santa Cruz

Tegenwoordig is het best een aardige plaats om even rond te kijken, met name op zaterdag als er een veemarkt gehouden wordt. Je zult er niet naar verlangen om er je vakantie door te brengen. De bedrijvigheid is er nog wel, maar de charme is verdwenen. Vroeger was het een economisch centrum van betekenis met grote veemarkten waar paarden en (muil)ezels werden verhandeld. Veel herinnert ook nog aan de tijd dat het een echt mijnwerkersstadje was. Op doorreis is het ook geen verkeerde gedachte om er te overnachten. Ten opzichte van omliggende plaatsen, met name langs de kust (Treasure Beach en Black River), zijn de prijzen er gematigd.

Accompong

In de heuvels, op ongeveer 60 kilometer ten zuiden van Montego Bay, ligt het plaatsje Accompong, dat een gelegenheid bij uitstek biedt om kennis te maken met de Maroons. In 1739 werd de plaats aangewezen als nederzetting voor de Maroons. Het lag vroeger ver van de bewoonde wereld in een gebied dat slechts door de indianen werd bewoond en vrijwel onbereikbaar was voor achtervolgende Spaanse of Britse soldaten.

Accompong was de naam van een belangrijke leider van de Maroons, die samen met zijn broers Quao, Cuffy en Codjoe en zuster Nanny onlosmakelijk verbonden is met de geschiedenis van de Maroons. Codjoe (of Kojo) wordt gezien als de man die de Maroons van over het gehele land verenigde en wordt als zodanig gezien als de vader van alle Maroons. De mangoboom (Maroons noemen hem Da Kindah Tree) in Accompong waaronder de overeenkomst tussen Codjoe namens de Maroons en de Britten in 1739 werd getekend staat er, zegt men, nog steeds.

Tijdens de Tweede Maroonoorlog in 1795 bleven de Maroons van Accompong neutraal. De oorlog was snel beëindigd en als represaille werden alle Maroondorpen verwoest behalve Accompong.

Op de verjaardag van Codjoe die op 6 januari gevierd wordt, komen duizenden nakomelingen van de oorspronkelijke Maroons bij elkaar om hun (betrekkelijke) onafhankelijkheid die werd afgedwongen in 1739 te vieren.