De eilanden zijn echter niet meer dan laagland dat amper boven de waterspiegel uitkomt. Het hoogste punt is 73 m. Er groeien dan ook geen hogere planten, alleen algen en mossen. Ook is het erg moeilijk om op de eilanden aan land te gaan.

De naam van de archipel is inderdaad afkomstig van het schip de Bounty, waarop een van bekendste muiterijen heeft plaatsgevonden. Kapitein William Bligh heeft de eilanden op 9 september 1788 waargenomen en ze naar zijn schip genoemd.

Net als op alle andere pas ontdekte eilanden in die tijd, volgden de pelsjagers al snel. Al even snel waren de meeste dieren afgeslacht en verdwenen de jagers weer naar het volgende oord.

Toch zijn de eilanden niet onbelangrijk: er broedt hier de grote kuifpinguïn, de Salvins albatros, de dikbekprion en de endemische Bounty-aalscholver. Deze laatste behoort tot de zeldzaamste dieren ter wereld: er zijn (nog) maar 500 tot 600 exemplaren.

Tussen alle vogels heeft de Nieuw-Zeelandse pelsrob zich weer een plaats toegeeïgend: na alle slachtingen leven er nu weer circa 20.000 dieren.

Net als de andere eilanden heeft ook de Bounty-archipel in 1998 de status van Werelderfgoed gekregen.