in het parlement. Net als in Nederland is er niet een partij groot genoeg om zelfstandig een regering
te vormen. Regeringen worden daarom altijd gevormd door twee of meer partijen. Met name de
kleine religieuze partijen hebben daarom veel macht. De grootste partijen in Israël zijn de centrumpartij Kadima onder leiding van Tzipi Livni, de rechtse Likoed-partij onder leiding van Benjamin Netanyahu, de socialistische Arbeiderspartij onder leiding van Ehud Barak en Yisrael Beitenu, een extreem rechtse politieke partij onder leiding van Avigdor Lieberman. De president, het staatshoofd, wordt door het parlement gekozen voor een periode van vijf jaar, die maximaal één keer verlengd kan worden. Sinds 2007 is Shimon Peres president van Israël. De president heeft niet veel macht en houdt zich voornamelijk bezig met ceremoniële aangelegenheden; zijn positie is vergelijkbaar met die van de Nederlandse koningin en Belgische koning. Het Israëlisch staatsbestel kent ook een ‘ombudsman’, bij wie de burgers met hun klachten over de overheid terecht kunnen. Gemeente- en lokale raden worden om de vier jaar door directe verkiezingen gekozen; ook de burgemeesters worden rechtstreeks door de bevolking gekozen.

De rechterlijke macht

Israël kent een onafhankelijke rechterlijke macht. De rechters worden voor het leven benoemd door de president, die ten aanzien van de benoemingen advies krijgt van een adviescommissie. De verschillende rechtbanken in het land zijn ondergeschikt aan het ‘Hooggerechtshof’, dat de hoogste beroepsinstantie is. In Israël is de gedaagde niet verplicht om een advocaat te nemen, maar heeft hij het recht om zelf zijn verdediging te voeren. Kwesties die betrekking hebben op de burgerlijke staat (geboorte, huwelijk, echtscheiding, voogdij, adoptie, enzovoort) worden door religieuze rechtbanken behandeld. Dat wil zeggen dat joden, christenen en moslims elk hun eigen rechtbanken en rechtspraak kennen voor dit soort aangelegenheden. In Israël bestaat dus geen burgerlijk huwelijk. Men kan er uitsluitend kerkelijk trouwen en scheiden.

De Israelische vlag en de Davidster

Het officiële blauwgekleurde embleem van de staat Israël wordt gedomineerd door een afbeelding van de menora, de zevenarmige kandelaar. De twee olijftakken die de menora flankeren staan symbool voor het verlangen van de bevolking naar vrede. De vlag van de staat Israël is gebaseerd op het ontwerp van het joodse gebedskleed (tallit). Het bestaat uit een wit veld met twee blauwe banen. Tussen deze banen prijkt de davidster, de Magen David ofwel het schild van David. De eerste afbeeldingen van davidsterren dateren uit het bronzen tijdperk; vele volkeren gebruikten de ster in deze periode als ornament of magisch symbool. Tijdens de hoogtijdagen van de tweede tempel werd de ster veelvuldig ter decoratie aangebracht op zuilen en muren door zowel joden als niet-joden. Beroemd is de afbeelding die in de synagoge van Capernaum is gevonden. In de middeleeuwen werd het gebruik van de davidster wat algemener. De ster kreeg de naam davidster, omdat men aannam dat deze ster op het wapenschild van koning David prijkte. In de loop van de 19e eeuw had het jodendom behoefte aan een herkenbaar symbool. Dit symbool werd de davidster.

Het volkslied

In 1882 werd de kibboets Rishon Letzion gesticht, wat letterlijk ‘de eerste in Zion’ betekent. Tijdens de oprichting las de dichter Naphtali Herz Imber een indrukwekkend gedicht voor. Enige tijd later maakte een andere inwoner van Rishon Letzion, Samuel Cohen, muziek bij de tekst. Dit lied kreeg de naam ‘Hatikvah’ (de hoop) en werd het volkslied van Israël:

Zo lang als diep in ons hart,

De joodse ziel vurig klopt,

En naar het oosten,

De ogen naar Zion kijken,

Zo lang is onze hoop nog niet verloren,

Een hoop die tweeduizend jaar oud is,

Om als een vrij volk in ons land te leven,

Het land van Zion en Jeruzalem.