In de jaren vijftig ging het Nieuw-Zeeland economisch voor de wind. De gemiddelde inkomens lagen alleen in Canada en de Verenigde Staten hoger. Omdat het in de agrarische sector zo buitensporig goed ging, werd de noodzaak om te industrialiseren niet ingezien. Daar kwam nog bij dat Nieuw-Zeeland wat de export van zijn agrarische producten betrof, volledig afhankelijk was van Groot-Brittannië. Toen het voormalige moederland in 1973 lid van de EEG werd, voltrok zich voor Nieuw-Zeeland een economische ramp. Groot-Brittannië importeerde voortaan zijn agrarische producten uit EEG-landen. De oliecrisis kwam daar nog eens bovenop. De grondstoffen en industriële producten die Nieuw-Zeeland moest importeren stegen flink in prijs, terwijl de prijzen van de belangrijkste exportproducten juist kelderden. Het land moest enorme bedragen lenen om het tekort op de handelsbalans te kunnen dekken. De buitenlandse schulden stegen flink, met als gevolg een enorme inflatie. Ook nu nog is Nieuw-Zeeland afhankelijk van de export van agrarische producten en moet het dure industriële producten invoeren.