Daar ontmoeten de warme subtropische golfstroom en de voedselrijke koude poolstroom elkaar. Het zeewater is er rijk aan plankton, het hoofdvoedsel van baleinwalvissen. De meeste walvissen voor de kust van Kaikoura zijn jonge mannelijke potvissen (14-25 jaar). Oudere mannetjes, de wijfjes en hun jongen geven de voorkeur aan de warmere subtropische wateren ten noorden van Nieuw-Zeeland. In Kaikoura bent u op het goede adres voor whalewatching vanuit een boot of helikopter, zwemmen met dolfijnen en zeehonden en wandelingen naar zeehondenkolonies. Kaikoura leeft van toerisme en visserij. Vissersboten met hun kreeftenkratten vertrekken vanaf de New Wharf. Veel van wat ze vangen gaat naar Japan. Maar er blijft genoeg over voor de plaatselijke restaurants. Restaurant The Craypot aan West End is befaamd om zijn crayfish-gerechten. Bij het spoorwegstation begint West End. Deze straat gaat al snel over in The Esplanade, die doorloopt tot het meest noordoostelijke punt van het schiereiland.

Het Kaikoura Museum aan 14 Ludstone Road vertelt de geschiedenis van de Maori en de pelsjagers op dit schiereiland. Zo blijken hier vijftien restanten van Maori-nederzettingen te liggen. De naam Kaikoura wordt ook uitgelegd. Dit Maori-woord betekent ‘rivierkreeft eten’. Het was de legendarische Tamaki-te-Rangi, die hier rivierkreeften at toen hij het Zuidereiland afzocht naar zijn weggelopen vrouwen. Geopend op werkdagen van 10.00-16.30 uur en in het weekeinde van 14.00-16.00 uur.

In de Sealside Gallery aan West End is het werk van lokale kunstenaars te zien. Geopend op maandag tot en met zaterdag. De Garden of Memories is een klein park, waar een pad onder walvisbeenderen doorloopt.

In het Sea Aquarium aan The Esplanade is in grote zoutwatercontainers de zeefauna te bewonderen, die kenmerkend is voor de kust van het schiereiland Kaikoura. Dagelijks geopend.

De Old Wharf uit 1882 was de aanlegplaats voor de schepen van de walvisjagers. In die tijd was het schiereiland alleen per schip te bereiken. De losstaande stenen schoorsteen is het enige wat nog rest van het Customs House.

Iets verderop ligt het Fyffe House, dat in 1860 door George Fyffe werd gebouwd. Deze Schot bezat enige jaren een walvisstation in de Fyffe Cove, nu Armers Beach. Na 1850 was het aantal walvissen door overbevissing zo sterk afgenomen dat de walvisjacht onrendabel werd. Veel walvisjagers verlieten het schiereiland om elders hun geluk te beproeven. In het Fyffe House ziet u hoe walvisjagers in het midden van de 19e eeuw woonden. In het huis is de ruggengraat van een walvis en opvallend veel wrakhout verwerkt. Fyffe House heeft een roze gloed over zich omdat de eerste verflaag een mengsel was van walvisolie met rode en witte loodverf. Dit houten huis aan 62 Avoca Street is dagelijks geopend van 10.00-16.00 uur.

De Water Tower Lookout aan het eind van Scarborough Terrace biedt een fraai uitzicht over het gehele schiereiland.

Twee mooie wandelroutes beginnen bij Point Kean, aan het einde van de Fyffe Quay, dat in het verlengde van The Esplanade ligt. De Clifftop Walk (1,5 uur) gaat over de kliffen langs de kust naar South Bay en biedt vergezichten op de beneden liggende rotsen en het Kaikoura-gebergte in het westen. De bergen zijn een groot deel van het jaar met sneeuw bedekt. Vanaf de Clifftop Walk leiden oude walvisjagerspaden naar de Shoreline Walk.

De Shoreline Walk (1,5 uur) begint eveneens bij Point Kean en heeft ook South Bay als eindpunt. Deze goed gemarkeerde route leidt langs een vogelreservaat en een zeehondenkolonie. Tussen november en februari worden de jongen grootgebracht en is afstand houden geboden. De Shoreline Walk is alleen bij eb te lopen. In het Kaikoura Visitor Centre hangen getijdentabellen. Voor beide wandelingen zijn goede schoenen en waterdichte kleding vereist. Zwemmen wordt vanwege sterke onderstromingen afgeraden. Alleen in de Armers Bay is het veilig zwemmen.

De South Bay-Kaikoura Walk (een uur) is een steile wandeling naar de Nga Niho-pa, een goed bewaarde Maori-nederzetting, waarvan de verdedigingswallen nog redelijk zichtbaar zijn.

Van Kaikoura gaat Highway 1 verder noordwaarts. Na zo’n 100 km passeert de weg Lake Grassmere, een 688 hectare groot zoutwaterreservoir dat regelmatig met zeewater wordt volgepompt. Zon en wind verdampen een groot deel daarvan, waardoor water met een hoge zoutconcentratie achterblijft. Dat wordt in kleinere reservoirs overgepompt, waar het water verdampt en een dikke zoutkorst achterblijft, die wordt afgegraven. Jaarlijks wordt zo’n 55.000 ton zout gewonnen. De zoutheuvels zijn vanaf de weg te zien. Van Lake Grassmere is het nog 34 km naar Blenheim.

Ten zuiden van Blenheim liggen de Wither Hills. Ooit waren deze kale heuvels begroeid met manuka-, kanuka- en totara-struiken. Het waren de moajagers die de hoge struiken in brand staken om de hier aanwezige moa’s naar de Wairau-vlakte te verdrijven om ze daar te doden. De afgebrande heuvels waren een goede voedingsbodem voor harde grassoorten. Maori van het Noordereiland kwamen hier regelmatig naar toe om het gras te verzamelen om voor stro te gebruiken. Aan het eind van de 19e eeuw hadden de eerste schapenboeren er alleen maar last van en werden de heuvels opnieuw afgebrand. Ondanks de daarna ingezaaide Europese grassoorten is de erosie hier bijzonder groot. Vanaf de Taylor Pass Road, ongeveer 4 km ten zuiden van Blenheim, begint de Wither Hills Walk. Een 6 km lange bergwandeling naar twee uitzichtspunten.