In de Arabische Zee, dichtbij de Omaanse kust, bevindt zich een bergrug die 1500 tot 2600 meter in de diepte verdwijnt. Deze is het resultaat van tektonische spanning die is opgebouwd tussen de hierboven genoemde platen. (Jazirat) Masirah en Juzor Al Hallaniyyat vormen hiervan bovenzeese bergranden.

Opbouw aardkorst Oman

800 tot 600 miljoen jaar geleden maakte het gebied dat nu Oman vormt, een ijstijd door. Laat in het Ediacarium (630 tot 542 miljoen jaar geleden) maakte deze plaats voor een droog klimaat; een zoutzee bedekte het land. Ook ontstonden stromatolieten (kalkrijke afzettingsgesteentes) en organismen met skeletten. Van deze periode is de Huqf Area (zie ‘Centraal-Oman’) een restant. In het Cambrium (541 tot 485,5 miljoen jaar geleden) was sprake van kleinschalig dierenleven in de zee die het huidige Oman bedekte.

In het midden van het Perm (298 tot 252 miljoen jaar geleden) werd Oman warmer en droger, waardoor gletsjers en ijsvlakten (tweede ijstijd) verdwenen. Dit had uitbundige plantengroei tot gevolg. Het Arabisch Schiereiland was inmiddels gevormd en bevond zich ver ten zuiden van de evenaar – in verticale positie. In het tweede deel van dit tijdvak overspoelden delen van het land, waardoor een ondiepe, warme zoutzee ontstond. Deze kende een divers planten- en dierenleven en breidde zich uit in het Jura.

Rond 180 miljoen jaar geleden braken delen van Gondwana af, waarna het Arabisch Schiereiland (als deel van Afrika) richting het noorden schoof. In het Paleogeen (65,5 tot 2,6 miljoen jaar geleden) werden de Hajar Mountains gevormd door tektonische spanning (tegenwoordig wordt deze opgebouwd in het Omanbekken, dat bijna drieduizend meter diep is). De ondiepe zee trok zich terug, waarna Oman een kustlijn kreeg. Enkele zoutpilaren in de Najd vormen stille getuigen van dit proces.

Wadi’s

Wadi Darbat, Wadi Fida, Wadi Mistal… iedere bezoeker van het sultanaat heeft zijn of haar favoriet. Wadi’s vormen de pronkstukken van het sultanaat en blinken uit door unieke (en kwetsbare) ecosystemen. U vindt hier drie soorten: de droge rivierbedding (herkenbaar aan kiezelstenen, losse rotsen en harde, sedimentrijke modder), de tijdelijk natte kloof en de kloof met voortdurende waterstromen.

Alledrie worden (enkele keren per jaar) van regen voorzien, vaak resulterend in ‘flash floods’. Deze kolkende watermassa’s storten ongehinderd van de berghellingen naar beneden. Hierdoor wordt de droge bedding een brede, snelstromende rivier. Tijdelijke natte kloven zijn ook het gevolg van regenval/riviervorming. Wadi’s met constant fluctuerende waterstromen (dankzij aanwezige waterbronnen) zijn herkenbaar aan uitbundige natuur; waterpoelen op de bodem zijn hier eerder regel dan uitzondering.

Enkele wadi’s zijn voorzien van een betonnen weg of rotspad dat in gebruik is als ‘off road trail’. Een jeep met vierwielaandrijving is voor beide wegtypes onmisbaar. Voor wadibewoners (die hier reeds eeuwenlang een geïsoleerd bestaan leiden) is toerisme een nieuw verschijnsel, waarmee de ene gemeenschap gemakkelijker omgaat dan de andere. Terughoudendheid is daarom gepast. Ga conservatief gekleed en toon uw fotocamera zo weinig mogelijk. Sowieso is het raadzaam om wadi’s met een professionele gids te bezoeken. Hij kent plaatselijke gebruiken en weersomstandigheden.

Langs wegen in uitmondinggebied en in wadi’s zijn verkeersborden met daarop ‘STOP IF WATER IS AT RED’ onmisbaar. Deze duiden op de rode paaltjes; verlaat het gebied onmiddellijk als water deze heeft bereikt. Neem ook het volgende in acht:

• kampeer of overnacht nooit in een wadi, ook als dit volgens uw touroperator ‘veilig’ is;

• ga naar de hoogstgelegen plaats indien u door kolkende water wordt omgeven; verlaat de auto indien nodig.