Dat was dan ook de voornaamste reden dat vroege Bulgaarse heersers plaatsen als Pliska en Preslav als vestigingsplaats gebruikten van waaruit ze hun heerschappij uitoefenden. Na de overheersing door de Byzantijnen werd Veliko Târnovo de nieuwe hoofdstad, eveneens gelegen tussen het hooggebergte en de Donau.

De Donau Laagvlakte wordt al eeuwenlang bebouwd en is ook vandaag de dag nog van levensbelang voor de landbouw van Bulgarije. De vruchtbare vlakte wordt niet voor niets ‘de graanschuur van Bulgarije’ genoemd. Onafzienbare velden met maïs, kleurrijk onderbroken door zonnebloemen en afgewisseld met reusachtige wijngaarden, tekenen het belang van de Donau Laagvlakte (Dunavska Ravina).

De rivier vormt over grote afstand de grens met Roemenië, vroeger vormde het de natuurlijke scheiding tussen het ontwikkelde en welvarende zuiden en het barbaarse noorden. De oude Macedoniërs zagen al honderden jaren voor het begin van onze jaartelling de Donau als hun noordgrens, maar het waren de Romeinen die er de eerste vestingen aanlegden. Ook de Turken, gekend vanwege hun vaardigheden in het bouwen van forten en versterkingen, lieten vele sporen na. Vidin, Rousse en Silistra werden belangrijke bolwerken.

Toen het riviertransport in de 19e eeuw een geweldige groei doormaakte nam het belang van deze plaatsen verder toe, al waren het Silistra en Rousse die de meeste graantjes daarvan meepikten. Met name Rousse, vanwege de belangrijke grensovergang en als het ware een poort voor Roemenië, groeide geweldig en was van grote betekenis voor de economie van Bulgarije. Met de terugval van het belang van het transport over water, sliepen ook de grote steden weer in en tegenwoordig treft u ze, met uitzondering van Rousse, als provincieplaatsen aan waarvan de vroegere betekenis nog duidelijk waarneembaar is en waar het eenvoudig en interessant kan zijn om kennis te nemen van een roemrucht verleden.