Vóór de Panamericana over de Cuesta Buenos Aires met grote haarspeldbochten afdaalt naar de kust voert een zijweg in 16 km naar El Tofo en Caleta Chungungo (letterlijk: ‘zeeotterhaven’). El Tofo was een van de grootste open ijzermijnen van de wereld, maar sinds 1954 uitgeput en verlaten. Het vissersplaatsje Chungungo was vroeger de uitvoerhaven voor het ijzererts, maar is bekend geworden vanwege het CONAF-project ‘Camanchaca’. Proyecto ‘Camanchaca’ is genoemd naar de nevelwolken die een groot deel van het jaar langs de rotswanden van de woestijnkust hangen. Hier wordt letterlijk ‘water uit de wolken gevangen’. Met steun van de UNESCO heeft de CONAF vanaf 1987 hier 50 synthetische reuzenschermen gebouwd, waarop het water uit de overdrijvende wolken condenseert. 1 m2 scherm levert 5 l water per dag; per dag leveren de schermen 1200 liter water. Watertekorten waren in Chungungo zoals in zovele kustplaatsen langs de woestijnkust een groot probleem. Slechts eenmaal per week kwam er een vrachtwagen met water; niet altijd op tijd en soms van slechte kwaliteit, en bovendien duur. Door diverse van deze projecten kunnen er waterleidingen worden aangelegd naar de dorpen. Helaas zijn de schermen bij El Tofo door gebrek aan onderhoud in verval geraakt en is het project gestopt in 2004, gelijktijdig met de aanleg van een vaste waterleiding vanuit de bergen. Maar op veel andere plaatsen langs de nevelrijke kust (en niet alleen in Chili) zijn meer van deze projecten gestart. Vooral voor kleine dorpen is het een goede oplossing (voor meer informatie zie: www.fogquest.org).