De Portugees Ferdinand Magelhaen vertrok in 1519 vanuit Rio de Janeiro langs de kust van het Zuid-Amerikaanse continent. Een poging om via de Rio Plata naar de westkust van het continent te gaan, bleek onmogelijk, dus hij voer verder zuidwaarts. Uiteindelijk belandde hij in het gebied dat nu Vuurland (Tierra del Fuego) heet. Hier vond hij de doorvaart waardoor de gevaarlijke Kaap Hoorn vermeden kon worden. Deze doorgang heet sindsdien Straat van Magellanes.

Aangestoken door de indrukwekkende verhalen werd een Engelse expeditie op touw gezet onder leiding van Francis Drake. Eind 1577 verliet hij Engeland met vijf schepen om het zuidelijke land in kaart te brengen. Hij ontdekte onder andere de plaats waar de Atlantische Oceaan en de Grote Oceaan elkaar ontmoeten. Het bleek een van de onstuimigste stukken zee op aarde te zijn.

Na de onafhankelijkheid van de Nederlanden in 1579 waren het schepen van de Vereenigde Oost-Indische Compagnie die een grote invloed uitoefenden op de ontdekkingsreizen. Concurrerende schepen mochten niet door Straat van Magellanes. De in 1615 gestarte privé-expeditie met de Eendracht en de Hoorn onder leiding van Willem en Jan Schouten moest noodgedwongen de ruige wateren waarover Drake geschreven had, trotseren om naar het westen te komen. De Hoorn verging door brand, maar de Eendracht was het eerste schip dat succesvol de kaap gerond had. Het punt kreeg toen de naam Kaap Hoorn.

Bij verdere expedities werden Australië en Nieuw-Zeeland ontdekt. Zo maakte Abel Tasman in 1642 een lange reis waarbij het naar hem genoemde eiland ontdekt werd.

Ruim honderd jaar later ondernam de Engelsman James Cook zijn eerste poging om het zuidelijke land te verkennen. Op 26 augustus 1768 vertrok hij uit Engeland vastberaden om Terra Australis Incognita te vinden. Bijna drie jaar later kwam hij terug. Hij had weliswaar veel onbekende kusten in kaart gebracht, maar hij had het zuidelijke continent niet gevonden. Hij was er van overtuigd geraakt dat het mysterieuze continent niet bestond.

In juli 1772 vertrok hij met twee schepen weer in zuidelijke richting. Dit keer om te bewijzen dat het continent niet bestond. Hij vertrok vanuit Kaapstad. Dit keer kwam hij zo ver zuidelijk dat hij de zuidpoolcirkel passeerde. Snel daarna echter werd de vaarroute geblokkeerd door een immense hoeveelheid ijs. Hij vertrok in noordelijke richting naar Nieuw-Zeeland. In december van hetzelfde jaar keerde hij weer terug en kwam uiteindelijk tot 71°10' ZB in de Amundsenzee. Een prestatie die pas in 1841 zou worden overtroffen door James Clark Ross.