De hoogte van het bod wordt kenbaar gemaakt door middel van gebaren met de handen. Recht naar voren gestrekte vingers betekenen bijvoorbeeld honderdjes en duizendtallen worden aangegeven met naar beneden gerichte vingers. Ondanks het feit dat er niets wordt opgeschreven blijken de weddenschappen over het algemeen in een goede onderlinge verstandhouding te verlopen. De verliezers werpen na elk gevecht het opgerolde of tot een propje samengedrukte papiergeld naar de kristo toe. De rechterpoot van elke haan wordt voor het gevecht voorzien van een vlijmscherp, sabelvormig mesje ('tari'). Het selecteren van de mesjes gebeurt door de 'mananari'. Alvorens de hanen worden losgelaten houdt men ze nog even vast, waarbij ze tegen elkaar opgehitst worden. Doordat de vogels hun kraagveren overeind zetten, zien ze er nog een stuk indrukwekkender uit.

Als het eigenlijke gevecht begint zijn de toeschouwers vrijwel net zo opgewonden als de hanen zelf en is het werkelijk een kabaal van jewelste in de arena. Vaak is de strijd al binnen enkele seconden beslecht. Volgens de regels van het spel moet de zegevierende haan het slachtoffer nog twee maal pikken voor hij werkelijk als overwinnaar beschouwd kan worden. Als geen van beide hanen de tegenstander de 'overwinnaarspikken' wil toedienen eindigt de strijd onbeslist. Het oordeel van de scheidsrechter ('sentenciador') is in dat soort gevallen doorslaggevend. In de loop van een dag vinden in de arena talloze gevechten plaats.