Als echte stichter van het Almoravidische rijk wordt Youssef ibn Tachfin gezien, omdat hij Marrakech bouwde en het rijk in noordelijke, westelijke en oostelijke richting uitbreidde. Rond 1100 hadden de Almoraviden heel Marokko van de Middellandse Zeekust tot aan de Sahara onder controle. In Al-Andalus (Andalusië) in Spanje waren na de val van Cordoba in 1031 vele taifa’s (onafhankelijke vorstendommetjes) ontstaan, die door Alfons VI, koning van Castilië en León, en leider van de christelijke Reconquista (herovering) bedreigd werden. De Almoraviden trokken Spanje binnen en in 1086 bij de slag bij Badajoz behaalden zij de overwinning op koning Alfons VI en annexeerden zuidelijk Spanje. Sevilla werd de hoofdstad van dit deel van het rijk. Toen Youssef ibn Tachfin in 1106 overleed, bestond het islamitische westen uit een gigantisch rijk dat zich uitstrekte van de Sahara in het zuiden tot aan Noord-Spanje. Marrakech met zijn Amazigh (Berber) oorsprong zou de eeuwige rivaal blijven van het meer Arabische Fez.

Opvolger Ali, zoon van een Andalusische christelijke moeder, kon het rijk niet bij elkaar houden waardoor het in verval raakte. Wel konden de verfijnde Andalusische cultuur en de luxueuze leefgewoonten aan het hof nog hun ingang krijgen. Waar men zich aan stoorde, was de belangrijke plaats die de christelijke hulptroepen in het Almoravidische leger innamen met behoud van hun eigen normen, waarden en gewoontes. Tegen het decadente leven in Marrakech keerde zich een nieuwe beweging, die opkwam vanuit het zuiden van Marokko.