Naast Nakour waren er nog meer kleine vorstendommen, waarbij de Imazighen (Berbers) zich door gevluchte prinsen uit het oosten lieten leiden. Zo ontstond ook de eerste grote dynastie van Marokko, die van de Idrissiden. Deze werd geleid door Idriss ibn Abdullah, een in 786 gevluchte afstammeling van Mohammed. In 789 werd hij in Volubilis door de plaatselijke Amazigh (Berber) stam, de Aouraba, verkozen tot heerser en religieus leider. Hij trouwde met een Amazigh (Berber) prinses en liet een nieuwe stad, Fez, bouwen. De Abassiden in Bagdad hadden een groot deel van zijn familie uitgemoord en lieten Idriss in 791 vergiftigen, omdat ze zijn macht vreesden.

Zijn zoon Idriss II wist meerdere Imazighen (Berber) volkeren onder zijn bestuur te krijgen en daardoor het land uit te breiden tot aan de rand van de Sahara. Fez werd de nieuwe hoofdstad en het commerciële, religieuze en intellectuele centrum van Marokko. In 828 overleed Idriss II en zijn oudste zoon die hem opvolgde, verdeelde het rijk in acht provincies die door acht van zijn broers bestuurd werden. Zij stelden zich behoorlijk onafhankelijk op waardoor de eenheid van het rijk verloren ging en Marokko tussen 828 en 920 bestuurd werd door een aantal kleine vorstendommen. De uit het oosten komende sjiitische Fatimiden veroverden in 920 de stad Fez, terwijl later de soennitische Omajjaden-kaliefen uit het Andalusische Cordoba moeite deden om Fez in handen te krijgen.

Ondanks hun korte regeerperiode worden de Idrissiden gezien als grondleggers van het huidige onafhankelijke Marokko. Ook worden ze gezien als de werkelijke verbreiders van de islam. Het graf van Idriss I in Moulay Idriss is dan ook een van de belangrijkste sacrale plaatsen in het land.