In het jaar 40 werd Juba’s II zoon Ptolemaeus in opdracht van keizer Caligula vermoord en kwam er een einde aan de semi-onafhankelijkheid van de Noord-Afrikaanse gewesten. Na vier jaar oorlog werd het gebied ingelijfd door keizer Claudius, die er twee Romeinse provincies van maakte: Mauretania Caesariensis (West-Algerije) en Mauretania Tingitana (Noord-Marokko tussen Salé, Volubilis en Tanger).

Er werden geen nieuwe steden gebouwd, maar de bestaande werden uitgebreid. Met de Imazighen (Berbers) werden allerlei verdragen gesloten, zodat de vrede min of meer bewaard bleef, maar bepaalde stammen accepteerden het Romeinse gezag niet.

Na 250 begonnen de Romeinen zich terug te trekken en met de komst van het christendom was het met de Romeinse macht afgelopen. In Noord-Afrika heeft het christendom nauwelijks invloed gekregen. Van de vijf eeuwen Romeinse overheersing is weinig zichtbaar geworden in Marokko; deze was voornamelijk bedoeld om de rijke Spaanse provincie en het Middellandse Zeegebied te beschermen.

Begin 5e eeuw zijn de Vandalen vanuit Spanje binnengetrokken en opgegegaan in de plaatselijke bevolking. De Imazighen (Berbers) behielden hun autonomie, ook de eeuwen daarna. In de 6e eeuw rukten de Byzantijnen op, maar ze kwamen niet verder dan Ceuta en Tanger.