De Hollandse boeren in Suriname doopten hun stuk land Groningen, naar hun geboortestreek, en begonnen vol goede moed het drassige land te bewerken. Maar slechte huisvesting, het onbekende klimaat en gebrek aan drinkwater hadden dood en verderf tot gevolg. Binnen vijf jaar overleed meer dan de helft van de neokolonisten aan tropische ziekten als malaria en gele koorts. Slechts 56 overlevenden durfden de terugreis naar het moederland aan. De 167 achterblijvers kregen beter land toegewezen even buiten Paramaribo. Door hard werken en het leiden van een sober bestaan wisten de boeroes landbouwbedrijven op te richten waar zij vee hielden, en groenten en fruit verbouwden voor de handel met de stadsbewoners. Er was nauwelijks een mogelijkheid om de eigen identiteit te behouden, de groep was te klein om het cultureel erfgoed in stand te houden. Bovendien was het voor de overlevingskansen noodzakelijk om zich zo goed mogelijk aan de Surinaamse samenleving aan te passen.

Klompen

In Suriname zijn verschillende pogingen ondernomen om oud-Hollandse boerenverenigingen in het leven te roepen. De enige tastbare herinnering aan Nederland bleef voor nakomelingen van boerenimmigranten het onlosmakelijk paar klompen aan de voeten van boeren. Met de uitbreiding van Paramaribo na de Tweede Wereldoorlog in westelijke richting kwam de grond van de boeroes in trek. Veel nazaten van Hollandse boeren verkochten hun land met grote winsten en verhuisden als redelijk welvarende burgers van de rand van de stad naar het centrum.