De aanwezigheid van Libanezen in Suriname is op zich niet verwonderlijk. Emigratie vanuit Libanon is een bekend verschijnsel. Opvallend is dat de meeste emigranten in hun geboorteland een ambachtelijk beroep hadden en in het nieuwe land hun heil zochten in de handel. De eerste immigrant in Suriname is waarschijnlijk de heer Karkabé geweest, die een bekende handelszaak, Au Bon Marché, aan de Watermolenstraat te Paramaribo had. Vanaf 1890 tot ver in de twintigste eeuw kwamen er regelmatig kleine groepjes Libanezen naar Suriname, aanvankelijk vanuit het Franse buurland, maar later rechtstreeks vanuit het Midden-Oosten.

Omdat het bedrijfsleven in Suriname al verdeeld was onder de verschillende bevolkingsgroepen begonnen de meeste Libanezen als marskramer in de districten en in de stad, waar zij te voet of met een ossenkar garen en band aan de man brachten. Van marskramer werden zij marktkooplui, met vaste standplaatsen. Uiteindelijk groeiden deze dagkraampjes uit tot een reeks stoffenwinkels in Paramaribo. Door een sterke groepsband beheersten de Libanezen met een eigen import- en distributieorganisatie binnen korte tijd de textielbranche. Verkoopfilialen werden opgezet die door familieleden en aangetrokken landgenoten uit Libanon werden bemand.

De sterke familieband en groepsbinding onder Libanezen in Suriname is lang de grondslag voor hun succes geweest. Momenteel is ongeveer eenderde van de textielmarkt een Libanese aangelegenheid. De eerste generatie Libanese immigranten trouwde niet buiten de eigen groep. Huwbare kandidaten liet men uit het moederland overkomen, hetgeen de sociale band onder de Libanezen versterkte. Door aansluiting bij de rooms-katholieke kerk kwamen de Arabieren in contact met andere bevolkingsgroepen en is het onderling huwen afgenomen. Tegenwoordig is het merendeel van de jongeren niet meer van zuiver Libanees bloed.