Er ontstond een handelsdriehoeksreis vanuit de Europese thuishaven naar Afrika om slaven in te schepen, vervolgens naar de Amerika’s waar de slaven werden verkocht en koopwaar werd ingeslagen om deze waren ten slotte terug in Holland te verhandelen. Door de slechte levensomstandigheden aan boord stierven tijdens de maandenlange reis niet alleen veel slaven, maar ook bemanningsleden. De meeste slaven van de Afrikaanse westkust waren door krijgsgevangenschap of misdaden in slavernij geraakt. Hun verschillende herkomst zorgde voor verdeeldheid; dit kwam vooral tot uiting in de verschillende stamverbanden waarin eenmaal gevluchte slaven in het oerwoud gingen wonen. De Surinaamse planters hadden in Europa een wrede reputatie. Door het ontbreken van wetten op het gebied van slavernij stond het de kolonisten vrij hun bezit naar eigen inzicht te behandelen. Een goede of een slechte meester en veldwerk of werk in huis kon het leven van een slaaf aanzienlijk bepalen. Slaven waren een kostbaar bezit; dat en de mogelijkheid van een opstand op een plantage beschermden de slaven enigszins tegen zware lijfstraffen.