Op zoek naar goedkope arbeidskrachten en bevolking voor de kolonie vond de Nederlandse regering de eerste contractarbeiders in Hongkong. Het merendeel van de contractarbeiders kwam echter, naar voorbeeld van Brits- en Frans-Guyana, uit Brits-Indië, het huidige India. De overredingskracht van de wervers en de mogelijkheid de armoede in eigen land te ontvluchten, maakten dat een aanzienlijk aantal Hindostanen een contract aanging. Veel immigranten stierven tijdens de lange reis of als gevolg van het zware werk en de slechte gezondheidszorg op de plantages, waardoor de Brits-Indische regering het emigratiecontract stopzette.

Logischer was het dan ook om de werknemers uit de eigen kolonie Nederlands-Indië te halen. Ruim 32.000 Javanen arriveerden voor de Tweede Wereldoorlog in Suriname. Het zware werk op de plantage in verhouding tot de lage lonen veroorzaakte een constante bron van onenigheid tussen de arbeiders en de plantagehouders. Na afloop van het vijfjarige contract kozen slechts weinig arbeiders voor verlenging. Veel Hindostanen en Javanen accepteerden het als beloning aangeboden stuk grond, in plaats van een gratis terugreis, en vestigden zich als kleine boer rond Paramaribo.

Aanpassingspolitiek

Nederland voerde ten aanzien van de kolonie een aanpassingspolitiek. Suriname moest zich op het gebied van onderwijs, religie en wetgeving spiegelen aan het Nederlandse model. Desondanks groeiden de verschillende bevolkingsgroepen, zowel cultureel als geografisch, steeds verder uit elkaar. De creolen, afstammelingen van de slaven, hadden op het gebied van onderwijs een voorsprong verworven en vormden de middenklasse in Paramaribo. Ze keken neer op de contractarbeiders die het voormalige slavenwerk, het koeliewerk, op de plantages verrichtten.