Het huidige Souillac heeft nog een zekere historische sfeer wat gecultiveerd wordt in het Tourist Village in het havenkwartier. Be-zienswaardig zijn ook het District Court, een mooi koloniaal huis, en het oude station in Vicoriaanse stijl (1877). Boven de ingang van het station is een Victoriaanse kroon te zien en een van de perrons ligt er nog net zo bij als in de hoogtijdagen van de Mauritiaanse spoorwegen.

Souillac (vernoemd naar een Franse gouverneur) is ook de stad van twee beroemde dichters: Paul-Jean Toulet en Robert Edward Hart. Hart’s huis op de kliffen werd na zijn dood in 1954 een museum.

Telfair Garden

Aan de rand van de kliffen ligt Telfair Garden, genoemd naar de Ierse dr. Charles Telfair, begin 19e eeuw oprichter van de Royal Society for Arts and Science van Mauritius en eigenaar van Bel Ombre, destijds een modelsuikerrietplantage. De naam van de goede man zal weinig mensen nog iets zeggen maar inwoners van Souillac verpozen graag in de winderige tuin, in de schaduw van banyans en amandelbomen met zicht op de wilde zee en de monding van de Savanne-rivier.

Robert Edward Hart Museum

De half Ierse, half Franse Robert Hart (1891-1954) is Mauritius’ beroemdste schrijver en dichter. Ook buiten Mauritius kreeg Hart waardering, vooral in Frankrijk en Engeland. Het museum was tot voor kort gevestigd in Hart’s charmante, koraalstenen strandhuisje waar de schrijver de laatste jaren van zijn leven sleet. In 2001 is het gammele optrekje echter vervangen door een modern betonnen gebouw. Misschien was het nodig, jammer is het wel. De vrij tamme collectie bevat behalve de originele manuscripten van romans, toneelstukken, poëzie en toespraken ook allerlei memorabilia van de schrijver zoals meubels en persoonlijke spulletjes. Je vindt het museum nabij Telfair Garden, Le Nef, tel. 625 6101. Ma. en do t/m vr. 9-16 uur; za. 9-12 uur; gratis toegang.

Marine Cemetry

Edward Hart ligt aan de overkant van de baai begraven op de begraafplaats aan de weg naar Riambel. Hij ligt tussen 2000 anderen, veel Britse en Franse soldaten. Als gevolg van erosie door golven en wind komen er af en toe graven bloot te liggen.

Gris Gris

De klif van Gris Gris vormt het zuidelijkste puntje van Mauritius. De zee slaat er met indrukwekkende kracht op donkere, geërodeerde kliffen. Bovenaan Gris Gris (de naam verwijst naar zwarte magie) is het zicht op zee met z’n verschillende diepblauwe kleuren adembenemend, soms letterlijk, met die harde wind. Beneden ligt een strandje met snackverkopers, een restaurant en een kiosk. Loop je via het strand verder langs de kust in oostelijke richting dan kom je bij La Roche Qui Pleure, de huilende rots. Dit vanwege het in- en uitstromende water dat de rots nat maakt. Een foto in het Robert Edward Hart Museum toont de treffende gelijkenis tussen deze rots en het profiel van Hart.

Rochester-watervallen

Voor een verfrissend uitje ga je naar de Rochester-watervallen, gelegen vijf kilometer ten noorden van Surinam, de zusterstad van Souillac. Dit staat aangegeven bij de hoofdweg. Een matige weg door de suikerrietvelden leidt je naar deze niet zo hoge (tien meter) maar wel brede waterval. Deze wordt gevoed door de Savanne-rivier die het water uit de hooglanden verzamelt. Onderweg passeer je de Mariamen-tempel, meestal verlaten, maar in januari of februari het decor van Tamil vuurloopceremonies tijdens het Kavadeefestival. Verderop de schoorsteen van een oude suikerfabriek, net als andere oude schoorstenen aangewezen als nationaal monument.

Het laatste deel van de weg gaat steil omhoog naar de waterval. Langs kolommen van uitgesleten basaltstenen klatert hij trapsgewijs naar beneden, tot in een grote poel waarin je kunt zwemmen. Voor de jongens uit het dorp is dat te saai; deze waaghalzen duiken of springen liever met spectaculaire salto’s van de top naar beneden, een waar schouwspel maar levensgevaarlijk. Sommige knapen verwachten een fooi voor de show.

Autoroute: van Souillac naar Le Morne

De weg tussen Souillac en Le Morne is een van de mooiste van Mauritius en loopt voor een groot deel parallel aan de kust. Verlaat Souillac aan de westzijde en bezoek eventueel de Rochester-watervallen (zie hierboven) of blijf op de B9. Heb je zin om te zwemmen, neem dan even na het gehucht Riambel een duik in zee, hier kan het nog.

Na ongeveer vijf kilometer kom je bij de rotonde van St. Félix (niet te verwarren met die andere St. Felix bij Rivière de Anguilles!). Ga op de rotonde linksaf voor het mooiste van de twee stranden van St. Félix. Weer terug op de hoofdweg passeer je vervolgens de afslag naar Chamony/Ghemin Grenier. Vanuit deze plaats is de oostelijke ingang van Black River Gorges National Park te bereiken en La Vallée des Couleurs, net zoiets als Coloured Earths, mocht je die gemist hebben. Iets verderop voor de kust ligt het eilandje Sancho waar vroeger piraten zich schuilhielden en mogelijk hun schatten verstopten. Bij laagwater kun je er naartoe waden.

Nu komen we op het terrein van de vooraanstaande Bel Ombre-plantage waar suikerrietbouw nog nauwelijks een rol speelt. Voor de vissers in de dorpen die hierna volgen gaat het leven door als voorheen. Zij gaan ’s morgensvroeg met hun pirogues de oceaan op en spelen ’s middags als de vis is verkocht domino of een kaartspel onder een boom in hun dorp. Bij St. Martin staat een monument aan het water op de plek waar de overlevenden van de scheepsramp met de Trevessa aan land strompelden.

Veel inwoners van het volgende grote dorp Baie du Cap hebben emplooi gevonden in de hotels van Bel Ombre. Halverwege het dorp ligt de afslag naar Chamarel in het binnenland, een weg met mooie uitzichten, maar dan mis je Macondé. Deze indrukwekkende haarspeldbocht met de ‘toren’ van gestapelde stenen ligt verderop aan de kust. Als er ruimte is om de auto te parkeren moet je hier zeker even stoppen en de stenen hoop beklimmen. Bovenop valt in straffe wind te genieten van een panoramisch uitzicht op de zuidkust en Le Morne Brabant.

De weg gaat vervolgens via een dam over een diepe inham en je passeert het langgerekte dorp Le Morne, op kaarten ook L’Embrasure genoemd. Ook hier zijn de 2000 inwoners, vissers en personeel van de hotels, gewoon zichzelf gebleven.