Over het algemeen komen de volwassen dieren eind oktober, begin november aan land om hun partner en nestheuvel op te zoeken. Nadat ze elkaar weer gevonden hebben, vindt het baltsen plaats. Vooral bij de grotere albatrossen zoals de reuzen- en de koningsalbatros ontvouwt zich dan een adembenemend ballet. Ongeveer vier weken later wordt het ei gelegd in een van klei met gras opgemetseld nest. Dan kan het broeden beginnen. Om beurten bebroeden de ouders het ei. Als het kuiken uit het ei gekropen is, verzorgen ook beide ouders de voedselaanvoer. Op een gegeven moment is het kuiken zelfs groter en zwaarder dan de ouders. Een flinke vetvoorraad zorgt er voor dat het kuiken de eerste winter overleeft.

De kleinere wenkbrauwalbatros heeft nog altijd een spanwijdte tot 2,50 m. Deze albatros is te vinden in het gehele subantarctische gebied en langs de kust van Patagonië.

Een van de mooiste albatrossen is de roetkopalbatros. Een kleine soort met donkerbruine kop en vleugels, een opvallend wit vlekje achter het oog en een grijs lijf.

Verder is er een hele serie albatrossen die uitsluitend op bepaalde subantarctische eilanden voorkomt (endemisch). Veel soorten zijn nauw verwant. De verschillen zijn soms minimaal en daardoor alleen door kenners te onderscheiden. Het voert in deze context te ver om al deze soorten te benoemen.