De uit Santa Cruz afkomstige Hugo Banzer (1971-1978) wist door middel van een bloedige staatsgreep en steun van nieuwe agrarische ondernemers uit Santa Cruz, aan de macht komen en gebruikte zijn positie om Santa Cruz te verrijken. Met de exportwinsten en het buitenlandse kapitaal werd stevig geïnvesteerd in de mijnen maar ook in de agrarische sector van Santa Cruz (suiker, katoen, soja) en olie en natuurlijke gasvelden. Ook werd er veel geïnvesteerd in de infrastructuur; het centrum van La Paz werd volgebouwd met wolkenkrabbers en Santa Cruz breidde zich zo snel uit dat het algauw de tweede stad van Bolivia werd. Er werd een internationaal vliegveld gebouwd nabij Santa Cruz en er werden diverse asfaltwegen in de Altiplano aangelegd. Bovendien kwam er een geasfalteerde weg die Santa Cruz met Cochabamba verbond en door het cocaproducerende gebied van de Chapare liep.

Het Banzerregime had echter slechte kanten. Vele politieke tegenstanders werden onderdrukt, opgepakt en mishandeld. Mensenrechtengroepen beschuldigden hem van meer dan 200 verdwijningen en 3000 politieke arrestaties. In 1974 voerde hij een coup uit en richtte een dictatoriaal bewind op, waarbij alle politieke partijen (inclusief de MNR) en vakbonden afgeschaft werden. Hij leidde nu het leger zonder enige democratische concessies. De val van de democratische, socialistische regering van Allende in Chili 1973 met als gevolg het aan de macht komen van Pinochet, was ongetwijfeld een inspiratie voor Banzer. Dit soort militaire dictaturen werd de norm in Zuid-Amerika.

Later kreeg hij problemen met alle politieke groeperingen in het land en werd hem betrokkenheid met de cocaïnehandel en verplichte sterilisatieprogramma’s voor plattelandsvrouwen toegeschreven. Uiteindelijk moest Banzer in 1978 onder grote druk vervroegde verkiezingen uitschrijven waarna hij af moest treden. Hij liet een enorm begrotingstekort achter.

Cocaïnepresident (1981)

Een van de gevaarlijkste en meest corrupte presidenten die Bolivia ooit gekend heeft was legercommandant Luís García Meza. Tijdens zijn bewind was brutale onderdrukking aan de orde van de dag en vond op grote schaal schending van de mensenrechten plaats. Bovendien was het bewind betrokken bij beruchte nazi’s zoals Klaus Barbie en neofascisten uit Argentinië en andere landen. Deze groeperingen trainden paramilitaire groepen die zogenaamde communisten achtervolgden en martelden. Net zoals in Chili werd een sportstadion gebruikt als gevangenkamp. Andere subversieve elementen werden opgesloten in concentratiekampen in de oostelijke provincies. Bovendien hadden de president en zijn medewerkers binnen de kortste tijd enorm veel geld verdiend met de handel in cocaïne. Het resultaat was dat de VS en vele andere landen de regering van García Meza niet erkenden en Bolivia geïsoleerd raakte van de wereld. In augustus 1981 werd hij afgezet door een militair bewind.