De bevolking is voor Zuid-Amerikaanse begrippen hoog opgeleid (alfabetisme van 95%, een groot aantal universiteiten), heeft een grote belangstelling voor politiek, literatuur en kunst en heeft een sterke rooms-katholieke moraal.

De gemiddelde Chileen is vriendelijk, behulpzaam en attent (bij voorbeeld in het openbaar vervoer). In het steeds moderner wordende Chili zijn lange siësta's sinds 1960 officieel afgeschaft, werken bedrijven efficiënt, en is op tijd komen heel normaal, in tegenstelling tot veel andere Latijns-Amerikaanse landen! Toch ligt het levenstempo nog niet zo hoog als in West-Europa en vooral op het platteland hebben de mensen die je ontmoet nog tijd voor een praatje. Dat tragere ritme hangt ook samen met een bepaalde mate van fatalisme in de Chileense volksaard, dat de mensen volgzamer en passiever maakt. Geluk, noodlot en bijgeloof spelen dan ook een grotere rol in de samenleving dan bij ons: onder de armere lagen van de bevolking zijn loterijen razend populair, en de enkele casino's trekken hordes rijke Chilenen.

Vooral in de hogere kringen zijn Chilenen erg formeel en is de rolverdeling tussen man en vrouw traditioneel: de ideale man is de 'macho', en de ideale vrouw vooral 'simpatica'. Het beruchte Zuid-Amerikaanse 'machismo' is in Chili een stuk minder dan in veel buurlanden (maar niet afwezig). Een van de andere diepgewortelde tradities van Zuid-Amerika is de verheerlijking van macht en de grenzeloze bewondering voor het leger en militaire parades, die ook in Chili nog heel sterk is. Zo heeft men de bloedige strijd tussen Araucaniërs en Spaanse conquistadores sterk geromantiseerd, en neemt de verering van oorlogshelden uit de Pacifische Oorlog met Peru en Bolivia absurde proporties aan. En ondanks de recente jarenlange dictatuur vindt het leger onder grote delen van de bevolking steun. Voor veel buitenlanders is die tegenstrijdigheid maar moeilijk te begrijpen.