Door vrijhandelszones in te stellen probeerde men buitenlandse bedrijven naar Marokko te lokken. De belangrijkste bedrijfstakken zijn de landbouwverwerkende industrie en de textielindustrie. Er worden vooral conserven en kleding geproduceerd. De chemische en metaalverwerkende industrie stelt niet veel voor. De meeste bedrijven zijn aan de kust gevestigd, waarvan de helft in Casablanca. Vele textielproducten worden naar Europa geëxporteerd en sinds 2000 is er een associatieverdrag met de Europese Unie waaruit een douane-unie zal ontstaan. Om de nabijheid van Europa te vergroten wordt gedacht aan een spoortunnel tussen Marokko en Spanje.

Omdat er een hoge werkloosheid in Marokko is, moeten veel mensen hun inkomen bij elkaar scharrelen in de informele sector. Van de beroepsbevolking is 46,6 % werkzaam in de dienstverlening. Daar hoort de informele sector in de vorm van ambachtelijke bedrijfjes, handel en kleinschalige dienstverlening ook bij. Afvalproducten worden gebruikt voor het maken van nieuwe producten. Maar helaas moeten de ambachtslieden dan leningen aangaan bij handelaars, waaraan ze dan ook hun eindproduct moeten verkopen. Ook is er veel concurrentie van importproducten en moderne industrieproducten, waardoor traditionele artikelen verdwijnen. Goedkope tweedehands westerse kleding komt in de plaats van de traditionele djellaba en kaftan. Het oprichten van ensembles artisanaux (ambachtelijke centra) is erop gericht om de traditionele producten te blijven produceren voor belangstellende toeristen.