Twee groepen bewoners van de oases maakten dit vlechtwerk. Het waren de haratin, de afstammelingen van Afrikaanse slaven, die voor een vijfde van de oogst in de palmentuinen werkten. En de ahrar, de kleine eigenaars die ‘vrije mensen’ waren. De mannen maakten koorden en manden, terwijl de vrouwen meer de huishoudelijke voorwerpen als schalen en matten vervaardigden.

Tegenwoordig wordt er alleen nog door vrouwen vlechtwerk gemaakt voor huishoudelijk gebruik en soms voor de verkoop.

Voor de productie van het vlechtwerk worden de stelen van de dadeltrossen en het haar gebruikt, die wel een voorbewerking nodig hebben. Er worden drie vlechttechnieken gebruikt: genaaid spiraalvormig, geweven en gedraaid. Bij de oude manier van vlechtwerk gebruikte men geverfde vezels en als versiering geborduurde motieven, kwastjes van wol, zijde of katoen en koorden of linten. De basismotieven zijn vooral geometrisch.

In de loop van de tijd vonden er vernieuwingen plaats in de productie van vlechtwerk. Rond 1950 ging men wol gebruiken en vanaf 1980 werd mica, een glanzende kunstsstof gebruikt. Ook wordt inmiddels plastic toegepast. Zo kan het moderne vlechtwerk meegaan met de tijd en gaat het ambacht niet verloren.