De Herero vestigden zich in Namibië in de 18e eeuw en toen de Nama's zich eveneens in hetzelfde gebied wilden vestigen leidde dat tot veel conflicten. Daarbij ging het niet altijd tussen de Nama en Herero, maar veel vaker tussen de Nama en Ovaherero of tussen Nama en Ovambanderu, twee stammen uit hetzelfde volk die echter gescheiden opereerden.

De onderlinge conflicten waren snel bijgelegd toen, aan het einde van de 19e eeuw, de Duitsers het gebied kolonialiseerden. De Nama en Herero woonden ineens in een gebied dat Deutsch-Südwestafrika werd genoemd. Geweld bleef niet uit en ook de Herero kwamen, onder leiding van Samuel Maharero, in opstand.

Op 2 oktober 1904 vaardigde de Duitse generaal Von Trotha het beruchte vernietigingsbevel uit wat leidde tot de Namibische genocide. Er werd opdracht gegeven om elke Herero die zich op het grondgebied bevond dat werd gerekend tot Deutsch-Südwestafrika moest worden verjaagd of gedood. Elke Herero, man of vrouw, gewapend of niet, werd gedood. Wie niet omkwam door geweld, stierf van de dorst. Alle bronnen in de woestijn, de enige vluchtmogelijkheid voor de Herero, waren vergiftigd. Naar schatting ontkwamen slechts 20.000 Herero of 25% van het oorspronkelijke aantal, in hoofdzaak naar Botswana.

In 2002, bijna 100 jaar na de Namibische genocide in 1904, eiste de Herero financiële vergoedingen van Duitsland. Vanaf 2004 is daar mondjesmaat aan tegemoet gekomen.