Er worden in het bergachtige Nepal steeds meer stuwdammen gebouwd, waarachter stuwmeren ontstaan. Deze dammen reguleren de wateraf-voer van de snelstromende rivieren, wekken elektriciteit op en kunnen huishoudens en rijstbouw van water voorzien. In de stuwmeren wordt tevens vis gekweekt. Toch leveren de stuwmeren ook problemen op. De enorme kosten die met de bouw van dergelijke waterkrachtcentrales gepaard gaan, zijn nauwelijks te beteugelen en leveren regelmatig problemen op. De in Nepal gebouwde waterkrachtcentrales horen tot de duurste ter wereld. De bouwplaatsen zijn moeilijk bereikbaar en het gebergte is geologisch jong en bewegelijk. Ook verdampt veel water in de stuwmeren. Minder waterafvoer levert minder energie op en dat valt tegen. Veel stuwmeren worden bovendien steeds ondieper. De rivieren komen voor de dam in het stuwmeer tot rust, met als gevolg dat het meegevoerde materiaal in het stuwmeer bezinkt. Zo’n proces noemt men agradatie. Bovendien slinken de gletsjers in lengte en er is de afgelopen tien jaar minder neerslag gevallen. Het gevolg is dat er minder water door de rivieren stroomt en de turbines in de elektriciteitscentrales minder elektriciteit kunnen opwekken. Bovendien neemt de vraag naar elektriciteit zo toe, met name in de Kathmanduvallei, dat het verbruik van stroom op rantsoen is gesteld.