Religieuze instellingen dienen te zijn geregistreerd bij het Ministry of Endowments and Religious Affairs. Ambtenaren van dit ministerie zien toe op naleving van het verbod op politieke uitspraken door imams, verstrekken maandelijks onderwerpen voor islamitische preken en verschaffen visa voor religieuze leiders uit andere landen. Van visumweigeringen is tot dusver geen sprake.

Vrijwel alle Omanieten zijn moslim; zij worden als zodanig geregistreerd door de overheid. Het aantal Omanieten dat een andere godsdienst belijdt, is nihil. Zij zouden dan worden uitgesloten en worden vervolgd – dit wordt door de Omaanse moslims echter met klem weersproken.

Christendom

Samenkomst van buitenlandse christenen is toegestaan, zowel in de privé-sfeer als op het werk. In ruil voor registratie, richtte het bovengenoemde ministerie (op initiatief van Z.K.H. Sultan Qabus Bin Said Al Said) royale terreinen in als kerkcomplexen. Deze bestaan uit samenkomstgebouwen, parkeerterreinen en winkels met christelijke literatuur. Deze genieten bescherming van de Omaanse overheid. Evangelisatie is alleen toegestaan binnen de expatgemeenschap.

De christelijke gemeenschap van Oman bestaat uit expats en gastarbeiders; zij verblijven tijdelijk in het sultanaat. Rooms-katholieken en protestanten (vooral anglicanen en calvinistisch-gereformeerden) vormen de meerderheid.

Protestante kerken
• The Protestant Church in Oman, Muscat (wijken: Ghala en Ruwi);
• The Protestant Church in Oman, Sohar.

Rooms-katholieke kerken
• Holy Spirit Church, Muscat (wijk: Ghala);
• Ss. Peter & Paul Catholic Church, Muscat (wijk: Ruwi);
• St Anthony’s Church, Sohar;
• St Francis Xavier, Salalah.
Diensten vinden plaats op vrijdagen en/of zondagen.

Islam

Referentie: ‘Bevolking en Taal’

Islam doordrenkt het dagelijks leven van de Omanieten op alle niveaus. Bovendien vormt deze leer de schakel tussen overheid en bevolking. Conservatisme overheerst en gaat gepaard met een flinke portie bijgeloof.

Oman is het enige land dat ibadisme heeft verheven tot staatsstroming. Deze islamitische richting domineert Muscat en het noordelijke binnenland sinds de zevende/achtste eeuw – toen (elders op het Arabisch Schiereiland vervolgde) kharidjieten de Hajar Mountains invluchtten. Ibadisme is de enige nog bestaande stroming van kharidisme; aanhangers zijn van mening dat het geloof nooit een reden voor geweld mag zijn en dat het geloof actueel blijft door zich aan te passen aan wisselende omstandigheden. Kleine gemeenschappen zijn ook te vinden op Zanzibar en in Noord-Afrika.

In enkele noordelijke streken (waaronder Sur) en Dhofar vormen sunnieten de meerderheid. Hun leer ontstond na de dood van Muhammad in 632 na Chr. en vormt tegenwoordig de hoofdstroming van de islam. Volgens hen is er tijdens het leven van Muhammad geen opvolger voor hem aangewezen. Zij erkennen de eerste vier kaliefen (‘verzorgers van de aarde’) daarom als zijn opvolgers. De eerste kalief was Abu Bakr, vriend en schoonvader van Muhammad.

Sjiisme heeft geen wortels in Oman. De (niet-Arabische) islamitische stroming kreeg hier echter voet aan de grond door immigrerende Lawati’s, Bahreiners en Perzen – enkele eeuwen geleden. Sjiieten erkennen de eerste drie kaliefen als opvolgers van Muhammad niet. Zij beschouwen Ali Ibn Abi Talib als opvolger en geloven dat Muhammad hem daarvoor had benoemd. Ali Ibn Abi Talib was de schoonzoon en neef van Mohammed en betrof dus familie – in tegenstelling tot Abu Bakr (zie hiervoor).

Judaïsme

Dankzij Binyamin van Tudela (zie gelijknamige kadertekst) is bekend dat in de twaalfde eeuw sprake was van een joodse gemeenschap in Muscat. Ook in de negentiende eeuw waren hier joden gevestigd. Zij leefden in vrede met de Arabische inwoners en werden niet gediscrimineerd – in tegenstelling tot andere landen in de regio. Ishaq Bin Yehuda (de negende eeuwse handelsman uit Sohar die verschillende keren naar China voer) is de bekendste Omaanse jood. Job (van het gelijknamige Bijbelboek) wordt door de Omanieten ook als zodanig beschouwd. Sinds 1900 is er geen joodse gemeenschap in het sultanaat.

Binyamin van Tudela

Niets is bekend over de achtergrond van deze rabbi. Waarschijnlijk kwam hij uit Tudela, destijds gelegen in het Koninkrijk Navarra. In 1160 verliet hij Zaragoza, om een pelgrimsreis naar huidig Israël te maken. Dit gebied bereikte hij in 1168; een jaar later reisde hij door naar Damascus en Bagdad. Tijdens zijn vaart rondom Oman (1170/1171) bezocht hij Muscat (zie ‘Judaïsme’). Daarna keerde ‘Binyamin miTudela’ huiswaarts; hij overleed in 1173.

Binyamins kennis van geschiedenis en actualiteit wordt geroemd. Onderweg nam hij ruim de tijd om plaatselijke politiek, handel en binnenlandse ontwikkelingen te onderzoeken; hierbij had hij speciale aandacht voor de leefsituatie en cultuur van joodse inwoners. Omdat Binyamin vrijwel alle landen had bezocht waarin joden leefden en ter plekke schreef, ontstond een gedetailleerd manuscript dat ongekend betrouwbaar en waardevol bleek.

Dit Hebreeuwse geschrift werd uitgegeven als ‘Massa’ot Binyamin’ (‘Travels of Binyamin’, 1543).

Hinduïsme

De Indische gemeenschap, die bestaat uit families die hier generatielang wonen en gastarbeiders, bestaat grotendeels uit hindu’s. De twee tempels bevinden zich in Muscat.