De revolutie van 1917 maakte een abrupt einde aan moderne kunstuitingen, die ‘door de massa toch niet begrepen of genoten konden worden’. Schrijvers, componisten en schilders verlieten het arbeidersparadijs omdat er strenge eisen werden gesteld aan hun producten. De kunstenaar moest gestalte geven aan stralende jonge vrouwen, krachtige arbeiders en blije kinderen. Ook moest arbeid in de fabriek en op het land verheerlijkt worden. Hoogtepunt van deze kunstvorm is het beeld `De arbeider en de kolchozboerin´ van Vera Moechina, dat in 1937 voor de wereldtentoonstelling in Parijs in roestvrij staal is gegoten. De richtlijn van voor arbeiders herkenbare kunst was een hoge drempel voor de individuele kunstenaarsgeest. De ‘concrete voorstelling van de werkelijkheid in haar revolutionaire ontwikkeling in de geest van het Socialisme’ was trouwens niet de enige norm, ook de wispelturige geest van Stalin kon openbaring van het kunstwerk verhinderen. Velen wilden niet aan de normen van het socialistisch realisme voldoen en namen de wijk. Chagall, Kandinski, Stravinski en Nabokov kwamen in het westen tot grote bekendheid en prestaties. Sommigen van hen, zoals Maxim Gorki en Sergei Prokofjev, keerden na verloop van tijd terug naar de Sovjet-Unie. Anderen bleven en pasten zich aan, zoals Sjostakovitsj, Pasternak, Sjolochov en Boelgakov, maar konden ook niet altijd een conflict met de autoriteiten vermijden. Een filmer als Sergei Eisenstein werd lange tijd gewaardeerd (voor monumentale verfilmingen als Potjomkin, Oktjabr en Aleksandr Nevski), maar ook de vertoning van zijn Ivan Grozny uit 1945 werd lange tijd verboden vanwege het veronderstelde verhulde commentaar op Stalin.