Tegelijkertijd veroverde hij een gedeelte van het huidige Rwanda, althans dat was zijn bedoeling. De Rwandezen waren echter veel sterker dan de troepen van Cwa I, verzwakt en vermoeid als ze waren als gevolg van hun strijd tegen de Ankole. De koning werd gedood en de troepen vluchtten in grote wanorde. De Ankole lieten zich de chaos niet ontgaan en ze maakten de nederlaag van Bunyoro tot een regelrechte ramp. De legers van Cwa werden vrijwel vernietigd en de Ankole waren weer een vrij volk. De plaats op de troon van Cwa werd ingenomen door diens zuster, maar zij kon niet voorkomen dat grote stukken van haar rijk werden afgenomen door de Baganda die juist in die periode hun invloed belangrijk uitbreidden. Ook andere volkeren, waaronder de Pawlo, maakten van de zwakte van Bunyoro gebruik en bezetten eveneens grote stukken land.

In 1731 kregen de Bunyoro een nieuwe koning: omakuma Duhaga. Deze zou weliswaar 50 jaar over het rijk regeren, maar kon geen invloed van betekenis uitoefenen. Zijn enige ‘wapenfeit’ bestond uit de verwekking van grote aantallen nazaten. Omdat de Baganda onverminderd doorgingen met het annexeren van stukken Bunyoroland, kwam de dag dat Duhaga het tijd achtte om de strijdbijl op te nemen. Op het slagveld was hij echter een dilettant en hij maakte dan ook geen schijn van kans tegen de goed georganiseerde Baganda. De koning sneuvelde en 70 van zijn zonen met hem. Zijn grote hoeveelheid nazaten zorgden voor een verdere afbrokkeling van het eens zo machtige Bunyororijk. Honderden nakomelingen claimden het alsmaar kleiner wordende rijk. De genadeslag kwam in 1830, toen een zoon van omakuma Keyebambe III, prins Kaboyo, zich meester maakte van het gebied waarin zich de zoutmijnen bevonden en dit tot autonome staat uitriep.