De naam Serengeti komt van het Maasai woord siringet, hetgeen zoveel betekent als ‘eindeloze vlakte’. Daarmee wordt de spijker op de kop geslagen. Het Serengeti National Park bestaat uit eindeloze grasvlakten, met zowel hoog als laag gras, slechts afgewisseld door acacia’s en kopjes. Dat lijkt op een Nederlands woord en het is dan ook afkomstig uit het Zuid-Afrikaans. Het zijn ogenschijnlijk bergen grote kiezelstenen die nogal slordig op elkaar gestapeld zijn. Vroeger lagen de kopjes ónder de grond, erosie heeft er door de eeuwen heen voor gezorgd dat de zachte grond eromheen verdween. In de omgeving van de kopjes is veelal wat meer begroeiing en wild en gevogelte mag graag in de omgeving ervan vertoeven. De kopjes zélf zijn vaak zeer grillig van vorm en soms buitengewoon fotogeniek. Bovendien worden ze gebruikt als oriëntatiepunten in de eindeloze vlakten.

Het Serengeti National Park was het eerste dat als zodanig werd aangewezen (1951). Het is het grootste nationale park van Tanzania en wereldberoemd vanwege de grote verscheidenheid aan wild. Vele natuurfilms (o.a. The Leopard Son van Hugo van Lawick) werden hier geschoten. U kunt er zien hoe Oost-Afrika eruitzag voordat de blanke jagers er zich mee gingen bemoeien.

Men spreekt over miljoenen dieren die hier hun thuisbasis hebben en er zijn meer dan 500 soorten vogels waargenomen. Regelmatige tellingen van het wild tonen indrukwekkende cijfers. De gnoe is zonder twijfel de meest voorkomende diersoort. Tijdens de periode dat ze in het park verblijven zijn er meer dan 1,2 miljoen! De zebra populatie loopt langzaam terug, maar nog steeds zijn er zo’n 150.000 van in het park. Het aantal buffels wordt geschat op meer dan 25.000. Ook de diverse soorten gazellen zijn goed vertegenwoordigd. De Thomson gazelle is het talrijkst, het aantal daarvan wordt geschat op ruim 200.000. Verder leven er vele tienduizenden impala’s en Grant gazellen. De giraffen kunt u evenmin over het hoofd zien, met meer dan 8000 stuks zijn ze nadrukkelijk aanwezig. Van de roofdieren ziet men de leeuw het meest, maar er zijn ook genoeg luipaarden en jachtluipaarden. Bij de aaseters valt de gevlekte hyena het meest op.

Vergeet niet om een bezoek te brengen aan Retima hippopool, de nijlpaarden liggen hier bijna opgestapeld. Voor olifanten kunt u het beste een bezoek brengen aan het noordwestelijke gebied, dat overigens ook zeer rijk aan ander (groot) wild is. Omstreeks september passeren hier de dieren op hun grote trek.

Als u het park bezoekt kunt u ook de wilde dieren even de wilde dieren laten om een kijkje te gaan nemen bij de rotstekeningen van de Moru kopjes. De Maasai zijn ervoor verantwoordelijk maar dat is een van de weinige vaststaande feiten over de rotstekeningen.

Voor een bezoek aan het Serengeti National Park dient u enkele dagen uit te trekken om ten volle van alles wat de natuur hier biedt te kunnen genieten. Er zijn goede wegen door het park en buiten het regenseizoen heeft u beslist geen 4WD nodig. In het park zijn enkele lodges waar u kunt verblijven en er is een landingsstrip voor kleine vliegtuigen. De meeste touroperators hebben hun eigen voorzieningen.

Een speciale manier om het Serengeti National Park te bekijken is per luchtballon. De prijs is tamelijk hoog, maar het is een onvergetelijke belevenis. Vanuit de lodges kunt u zo’n tocht regelen.

De grote trek

Ondanks zijn grootte en de vruchtbaarheid van de bodem, is het Serengeti National Park niet in staat om de vele dieren het gehele jaar door op dezelfde plaats van voedsel te voorzien. De dieren trekken dan ook daarheen waar het meeste en voor hen aantrekkelijkste voedsel te vinden is. Ze gaan in de richting van de klok en het tijdstip waarop ze trekken is sterk afhankelijk van de regenval. Voordat de regen komt werpen de meeste wilde dieren hun jongen die daarna meteen mee op reis gaan. Als de regentijd laat begint sterft ongeveer 75% van de jongen door gebrek aan voedsel.

Als alles goed verloopt duurt het ongeveer een jaar voordat de dieren weer op dezelfde plaats zijn als die waar ze aan de trek begonnen. Doorgaans bevinden de dieren zich in februari in het zuiden en trekken, via het westen, in het noorden de grens met Kenia over, meestal in het Maasai-Mara wildreservaat. Vaak leggen de kudden ook in Kenia grote afstanden af. Omstreeks september/oktober komen ze via het (noord)oosten weer terug. Vooral de trek van de gnoes is spectaculair om te zien en dat heeft alles met hun aantal te maken. Ze vormen rijen die gemakkelijk enkele kilometers lang kunnen zijn en ze volgen elkaar blindelings.

Vooral de oversteek van een rivier levert een schouwspel op om nooit te vergeten. Het tijdstip waarop de gnoes aan hun trek beginnen is een beetje voorspelbaar. De zebra’s komen namelijk het eerst in beweging, ze hebben behoefte aan malser gras dan de gnoes. Hun aantal is doorgaans ook kleiner, maar kan, nét als bij de gazellen die ná de gnoes de trek maken, toch oplopen tot enkele duizenden. Dat er roofdieren de trekkende kudden vergezellen lijkt logisch.