‘Guano-kolonies’ en zeeleeuwen langs de kust. Typisch voor de kust van Noord-Chili zijn de eilandjes vol ‘guano-vogels’ (aalscholvers, jan-van-gents en bruine pelikanen), genoemd naar de waardevolle mest die ze produceren. Guano-kolonies vinden we hier verspreid langs de hele kust; vooral goed te observeren langs de kustweg Antofagasta – Iquique en tussen Taltal en Paposo. Langs deze kusten zijn ook kleine kolonies zeeleeuwen en onder Iquique een kolonie van zeldzame lederschildpadden.

‘Loma-begroeiingen’ van het kustgebergte: toekomstig nationaal park Paposo en het Reserva Nacional La Chimba. De zogenaamde loma-vegetaties, die hun vocht volledig opnemen uit de nevel van de ‘camanchaca’ zijn het best ontwikkeld in het zuidelijke deel van de kustwoestijn tussen Antofagasta en Chañaral: bij het toekomstig nationaal park Paposo, bij Taltal, en het Parque Nacional Pan de Azucar (net in de IIIe región, zie pagina 215). Ze bestaan hier uit een groot aantal cactussen (bolvormige, ondergrondse, liggende, kruipende, zuilvormige), doornstruiken, en korstmossen. Ten noorden van Antofagasta (in het Reserva Nacional La Chimba) worden de loma-begroeiingen schaarser en bestaan ze vooral uit eenjarige bolgewassen, doornige dwergstruiken en een paar cactussoorten, die in de nevelrijke zone vanaf 400 tot 1000 meter hoogte groeien. In de kuststrook van Iquique naar Arica zijn de loma-oases beperkt tot plekken korstmossen.

Reserva Nacional Pampa de Tamarugal en het ‘Tamarugo-bos’ van San Pedro de Atacama. Een andere uitzondering in de lege Atacama vormen de kleine oases van zoutminnende doornstruiken en tamarugo-bomen ten oosten van Iquique en langs de oostrand van de Salar de Atacama bij San Pedro de Atacama. Door de mijnbouw en de grote behoefte aan brandhout zijn veel van deze bosschages in het verleden gesloopt; tegenwoordig worden ze door de CONAF weer hersteld en zo nodig opnieuw aangeplant.

De cactussen van de Sierra. Op de overgang van de Atacama naar de Altiplano verschijnen met het toenemen van de hoogte overal cactussen in allerlei soorten. Kandelaarcactussen (Browningia candelaris) tot 8 m hoog groeien in groten getale langs de weg naar Lauca, in de Valle de Lluta, en in de kloofdalen van Tarapaca, op hoogtes rond 3000 m. Hoe verder zuidelijk naar het hart van de Atacamawoestijn, hoe hoger de cactusbegroeiing zich op de berghellingen uitstrekt. Ten oosten van San Pedro groeien vooral zuilvormige cardoncactussen (Echinopsis atacamensis) tot op de hooggelegen puna.

De nationale parken van de Altiplano: Lauca, las Vicuñas, Salar de Surire, Volcan Isluga, Tatio, Los Flamencos. Op het vochtige noordelijke deel van de Altiplano zorgen venige weiden, grassteppes, meren en enkele permanente rivieren voor rijke ecosystemen met grote aantallen wilde dieren. Van noord naar zuid zijn er vier grote nationale parken en reservaten: Lauca, las Vicuñas, Salar de Surire, en Volcan Isluga. Lauca is met 130 vogelsoorten een van de vogelrijkste gebieden van heel Chili. De natuur van het zuidelijke stuk Altiplano rond San Pedro met oases, geisers, prachtige gekleurde meren en zoutvlaktes met duizenden flamingo’s wordt beschermd in het (toekomstige) nationale park Tatio en het nationale reservaat Los Flamencos.