De ingang van de bibliotheek bevindt zich naast de kerk. De plafondschildering in de Filosofische zaal is van de hand van de beroemde barokkunstenaar F. A. Maulpertsch en stelt ‘de geschiedenis van de mensheid’ voor. In de ernaast gelegen Theologische zaal is de ‘ware wijsheid’ het onderwerp van de plafondschilderingen uit het begin van de achttiende eeuw. Het pronkstuk van de boekencollectie is een Nieuw Testament uit de negende of tiende eeuw. Opvallend is verder het ontbreken van het werelddeel Australië op een van de tentoongestelde wereldbollen. Het continent was in de tijd dat de globe gemaakt werd nog niet door westerlingen ontdekt.

Achter het klooster strekt een park zich over de Petrínheuvel uit. Bij het klooster begint de Hongermuur, die de tuinen in tweeën deelt. Karel IV liet deze muur tussen 1360 en 1362 door arme werklozen bouwen. Op deze manier verschafte hij hun brood op de plank. Vlak bij de muur staat de Sint-Laurentiuskerk. Aan deze barokke kerk dankt de heuvel zijn oorspronkelijke naam, Laurentiusberg. De kerk staat naast een miniatuur-Eiffeltoren (rozhledna). Vanuit de stad lijkt hij zeker zo hoog als zijn Parijse soortgenoot. De zestig meter hoge toren werd er in 1891 in het kader van de Praagse Industriële Beurs neergezet. Vlak bij de kerk bevindt zich een kopie van de gotische Vyšehradtoren, met het Spiegellabyrint. Iets ten zuiden van de toren bevindt zich een halte van een kabelbaantje naar beneden.

Vanaf het plein Pohorelec (beginpunt van bovengenoemde wandeling) is de Vituskathedraal al te zien. Een stuk in die richting ligt het plein Loretánské Námestí met het bedevaardsoort Maria Loreto. De kern van het heiligdom is de Casa Santa uit 1626, een symbolische kopie van het huis van de heilige familie te Nazareth. In dit huis zou de aartsengel Gabriël aan Maria de geboorte van haar zoon Jezus Christus hebben verkondigd. Het huis werd volgens de legende door engelen naar Loreto in Italië overgebracht om de ongelovigen te bekeren. De Casa Santa te Praag is een kopie van het Italiaanse origineel. Tussen de Corinthische zuilen die het dak dragen zijn onder andere taferelen uit het leven van Maria te zien. In de kapel bevindt zich een zwarte madonna met kind uit lindehout.

In de tweede helft van de zestiende eeuw werd de Loreto uitgebreid met een aantal kapellen, om de toestroom van pelgrims beter te kunnen verwerken. In de kapel in de zuidwesthoek van het complex bevindt zich boven het zijaltaar het beeld van de Spaanse martelares Sint-Starosta. Deze vrouw had zich heimelijk tot het christelijke geloof bekeerd. Ze werd door haar vader gedwongen te trouwen met een heidense man. De avond voor het huwelijk vroeg zij God haar voor dit huwelijk te behoeden. Toen zij wakker werd, was haar gezicht met een lange baard bedekt. De bruidegom in spé keerde zich vol afschuw van haar af. Starosta’s heidense vader werd woedend en liet haar kruisigen.

De meest waardevolle kostbaarheden van het bedevaartsoord bevinden zich in de schatkamer. Het pronkstuk is de diamanten monstrans uit 1699, gemaakt door Weense goudsmeden naar een ontwerp van Johann Bernhard Fischer von Erlach. In deze Praagse Zon schitteren 6.222 diamanten, die afkomstig zijn van het bruidskleed van een adellijke dame.

Tegenover de Loreto staat het grootste neoklassieke paleis in Praag, het Cernín paleis. De architect Francesco Caratti ontwierp het paleis in 1669 voor Humprecht Cernín. Deze keizerlijke gezant in Venetië was een van de rijkste edelen van zijn tijd. De kosten van de bouw van het enorme pand hebben hem financieel bijna geruïneerd. Onder de eerste president van de republiek Tsjechoslowakije, Tomáš Masaryk, had het paleis een representatieve functie.

In de Tweede Wereldoorlog gebruikte de Reichsprotector het gebouw als onderkomen. Na de overname van de macht door de communisten in 1948 werd de zoon van de eerste president, Jan Masaryk, dood onder een van de ramen aangetroffen. Volgens de officiële berichten was hij zelf gesprongen, tegenstanders van het regime zeiden dat hij uit het raam gegooid was. In 1991 werd een brief gepubliceerd waaruit zou moeten blijken dat Masaryk zelfmoord had gepleegd. Het betrof een brief waarin hij aan Stalin schreef, dat hij niet kon leven in een land waar geen vrijheid meer bestond. Aan de echtheid van de brief wordt echter door velen getwijfeld.

Achter de kapucijnenkerk begint de Nieuwe Wereld (Novy Svet) Deze pittoreske buurt had niet altijd zo’n charmant karakter. Lange tijd was de wijk een achterbuurt van Praag. Nu wonen er veel kunstenaars. In zijn huidige vorm stamt de buurt uit de baroktijd.

Vanaf het Loretanské Námestí leidt een smal straatje naar het Hradwanské Námestí. U passeert onderweg rechts het oude stadhuis van de wijk Hradcany. Rechts van de deur hangt een ijzeren staaf, de ‘Praagse el’.

Rond 1320 ontstond op de plaats van het Hrandwanské Námestí de stad Hradcany. Het huidige, mondaine aanzien ontstond na een brand in 1541, toen een groot deel van de huizen in de as gelegd werd. Wat overbleef moest niet lang daarna plaatsmaken voor de weelderige paleizen van de in die tijd machtige adel. Deze paleizen bepalen ook nu nog het straatbeeld. De bouwwerkzaamheden veroorzaakten een toevloed van Italiaanse bouwmeesters en hun families. Zij vestigden zich in de Malá Strana.

Aan de zuidkant van het plein staat een pronkstuk van renaissancebouwkunst, het Schwarzenbergpaleis. Hoewel de naam anders doet vermoeden, werd het paleis niet door de Schwarzenbergs gebouwd maar liet Jan Lobkovicz het pand tussen 1545 in 1563 in de Florentijnse stijl optrekken. Volgens de verhalen had de knappe architect Agustino een verhouding met de jonge vrouw van Lobkovicz. De edelman ontdekte de relatie en wilde daarom de architect niet betalen. Vervolgens metselde de Italiaan Augustino uit wraak een gewei aan een van de dakranden, als ‘cornuto’ (hoorntjesdrager), het symbool voor de man wiens vrouw overspel pleegt. Het gewei is vanaf het Hrandcanské Námestí te zien. De muren van het paleis vallen op door prachtige sgraffito decoraties. Het geheel doet denken aan de Florentijnse paleisbouw. Tegenwoordig biedt het paleis onderdak aan het Militair Historisch Museum.

Het aan de overkant gelegen zestiende-eeuwse Aartsbisschoppelijk paleis dankt zijn naam aan het feit dat de Habsburgse keizer Ferdinand I het gebouw aan de eerste aartsbisschop van Praag schonk. Het van oorsprong renaissancepaleis werd in de tweede helft van de zeventiende eeuw door de Franse architect Jean-Baptiste Mathey in de barokstijl verbouwd. Het huidige rococo-uiterlijk ontstond een eeuw later.

In het ernaast gelegen zeventiende-eeuwse Šternberkpaleis is de afdeling Europese kunst van de Nationale Galerie gehuisvest. Een smal steegje leidt naar dit paleis. Tot de permanente collectie behoren doeken van 14e tot18e-eeuwse Italiaanse meesters en Nederlandse en Vlaamse schilders uit de 15e en 16e eeuw. Ook Duitse schilders uit de 15e tot 17e eeuw zijn vertegenwoordigd. Breugel de Oudere, Dürer, Tintoretto en El Greco bevinden zich in het gezelschap van onder meer Rubens en Frans Hals.

Aan dezelfde kant van het plein werd in 1570 het Martinitzpaleis neergezet. Tijdens de Tweede Praagse Defenestratie (1618) overleefde Martinitz de val uit het raam van de Praagse burcht omdat hij op een mesthoop terechtkwam. Tegenover de burcht staat het Toscanapaleis. Jean Baptiste Mathey ontwierp dit imposante gebouw voor graaf Michael Thun aan het einde van de 17e eeuw. In 1718 gaf de toenmalige bezitter Toskánsky zijn naam aan het paleis.