De werkgelegenheid in Bosnië heeft te lijden onder de omslag van een rurale naar een urbane samenleving. Voor mensen die tijdens de oorlog naar de stad vluchtten, is nauwelijks werk. De officiële werkloosheidscijfers zijn extreem hoog, ze schommelen rond de veertig procent. Hier moet wel bij worden aangetekend dat de werkelijke werkloosheid waarschijnlijk aanmerkelijk lager is, doordat het land een grote informele, grijze sector kent. Veel mensen verbouwen tomaten, houden bijen in hun achtertuin, hebben een garage of autowasstraat aan huis of handelen op kleine schaal in tweedehands auto’s of televisies. Ook het officiële gemiddelde loon van 225 euro per maand geeft dus een wat vertekend beeld, omdat veel mensen bijklussen.

De overgang naar een liberale markteconomie werd door de oorlog ernstig vertraagd en verloopt nog steeds moeizaam. Het gaat dan om bijvoorbeeld de privatisering van overheidsbedrijven in centrale sectoren als post en telecommunicatie, elektriciteit en het bankwezen. Ook hervormingen van het belastingsysteem (inkomstenbelasting, BTW, invoerrechten, enz.) en bestrijding van corruptie staan hoog op de agenda van de internationale gemeenschap. De Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds proberen de regering te bewegen tot nieuwe economische wetgeving, zoals privatiseringswetgeving, wetten met betrekking tot ondernemingen, faillissement en een aantal wetten die eigendomsverhoudingen regelen. Politieke onwil en onenigheid vertragen deze processen gigantisch en daar heeft de gewone Bosniër behoorlijk onder te lijden.