Dat was anders bij de volksmuziek. Eeuwenoude melodieën (men spreekt over oorspronkelijke riten die meer dan 11.000 jaar oud waren) werden in het Slavisch omgezet. Dat de traditionele volksmuziek lang stand kon houden was vooral te danken aan de bewoners van het platteland. Muziek was het enige vertier dat men kende. Men kan dan ook vaststellen dat de volksmuziek in de verschillende landstreken een eigen ontwikkeling heeft doorgemaakt, vaak ondersteund door eveneens uit die streek afkomstige traditionele muziekinstrumenten. Elke regio kent wel orkesten en ensembles die zich bezighouden met de vertolking van de specifieke dans en muziek uit die streek. Er zijn zelfs enkele scholen waar wordt onderwezen op welke wijze men die traditionele muziekinstrumenten moet bespelen.

De bekendste zijn de kaval, een houten herdersfluit met tien gaatjes, de gaida, een klein model doedelzak, de zoema, een fluit met een diepe klank, de gadoelka, een strijkinstrument met slechts drie snaren en de baglama, een soort luit. Verder kunt u geconfronteerd worden met het geluid van de dubbele blokfluit, de zadunenisvirki, en natuurlijk van de dajre, de bekende traditionele tamboerijn. Door de loop van de tijd zijn aan de traditionele volksmuziek wat instrumenten toegevoegd die niet tot de oorspronkelijke bezetting behoorden zoals de accordeon (veel wordt nog een ouderwetse ‘trekharmonica’ gebruikt) en de contrabas.