Woestijnklimaten overheersen het hele noorden van Chili. Een deel van het 'Grote Noorden' wordt ingenomen door de Atacama-woestijn langs de kust, waar het op sommige plekken nog nooit heeft geregend. Dit is mogelijk doordat de Atacama van alle kanten perfect wordt afgeschermd van regenbrengende winden. De zone direct langs de kust heeft door de invloed van de Humboldtstroom een gematigd klimaat. In Arica is het eeuwig lente, en schommelen de temperaturen rond de 20 °C (zeer aangenaam). De meer landinwaarts gelegen woestijnen (Pampa del Tamarugal en Salar de Atacama) kennen geen matigende invloed van de zee zodat de temperaturen overdag gemakkelijk tot 30 °C kunnen oplopen, en de verschillen tussen dag en nacht groot zijn ('s nachts daalt de temperatuur tot het vriespunt). Op de hoge Altiplano heerst een hooggebergte-woestijnklimaat met spaarse regen (50-300 mm per jaar) en een flink stuk lagere temperaturen dan langs de kust met het hele jaar nachtvorst. De regen of sneeuw die op de Altiplano valt wordt in de maanden januari tot maart door de vochtige oostenwinden vanaf de 'Chaco' aangevoerd. Men spreekt daarom ook wel van 'Invierno Boliviano' of Boliviaanse winter in dit jaargetijde (wanneer het in de rest van Chili zomer is).

Het 'Kleine Noorden' kent een halfwoestijnklimaat waar de regens uit het zuiden zeer onregelmatig doordringen. Eens in de vijf jaar zijn de regens hier in het voorjaar heftiger dan normaal en veroorzaken ze een uniek fenomeen: de bloeiende woestijn! Van La Serena tot aan Viña del Mar gaat dit halfwoestijnklimaat over in een warm steppeklimaat met regen in de wintermaanden. Dit is een van de aangenaamste gebieden van Chili, met over grote delen volkomen wolkeloze en droge luchten, waardoor hier een aantal van 's?werelds grootste telescopen zijn gebouwd.

Midden-Chili van Santiago tot aan de Bio Bio rivier staat alleen 's?winters onder invloed van de regenbrengende fronten uit het zuiden. Er heerst een mediterraan klimaat met droge warme zomers en koele regenrijke winters. In het binnenland achter het kustgebergte (Santiago) kunnen de temperaturen 's?zomers tot 35 °C oplopen.

Een gematigd regenklimaat (vergelijkbaar met dat van Nederland) heerst in de Araucanía en het merengebied. Araucanía vormt de overgangszone van mediterraan naar gematigd klimaat. Het regent er al veel, alleen de zomermaanden zijn er droog. De gemiddelde temperatuur in december is er met 23 °C erg aangenaam.

Heel Patagonië en Vuurland liggen in gematigde en koude klimaatzones, met naar het zuiden toe een toename van de hoeveelheid regen en een daling in temperatuur tot waarden van 10-7 °C (geen extreme koude zoals in bijvoorbeeld Lapland). De poolgrens voor graanverbouw ligt in Patagonië op 42° Z.B. (een geografische breedte die op het noordelijk halfrond nog tot de subtropen wordt gerekend), en op 48° bereiken de ijstongen van de Patagonische ijskap al de zee, 10 graden verder naar de evenaar dan in Alaska. Oorzaak voor deze opvallende verschuiving van de klimaatzones op het zuidelijk halfrond is de overheersende 'westcirculatie' en de grote invloed van de oceanen. Die westenwinden veroorzaken een groot deel van het jaar de zo karakteristieke stormen in Patagonië. De breedtegordels rond dit deel van de wereld kregen niet voor niets namen als 'roaring fourties' en 'furious fifties'. Vanaf de Region de los Lagos tot in Vuurland overheerst die westcirculatie dwars op het Andesgebergte, waardoor hier een typische west-oostzonering parallel aan de Andes is ontstaan. Van Stille Oceaan over de Andes naar Atlantische Oceaan zien we de volgende klimaten:

De eilanden en de zone langs de kust hebben een regenrijk maritiem klimaat, waar zeewinden grote hoeveelheden vochtige oceaanlucht tegen de Andes stuwen. Hier vallen grote hoeveelheden regen (2000 tot 5000 mm per jaar!), waarbij het het hele jaar door kan regenen, zonder uitgesproken seizoenen.

De hoge Patagonische Andes heeft een stormachtig en bar hooggebergteklimaat met veel vorst en vele meters sneeuwval per jaar. In de zuidelijke Patagonische Andes zijn een groot aantal gletsjers ontstaan, die zich in het gebergte aaneensluiten tot twee reusachtige ijskappen, de 'Campos de Hielo Patagonico'. Aan de rand van de ijskap dalen de gletsjers tot in zee, en naar Vuurland toe daalt de sneeuwgrens tot slechts 800 meter hoogte.

De inmiddels boven de Andes uitgeregende westenwind waait als droge wind over de Patagonische vlaktes verder naar de Atlantische Oceaan, en veroorzaakt een droog continentaal steppeklimaat (jaarlijkse temperatuur 6-10 °C, jaarlijkse neerslag 200-500 mm, en een droogteperiode in de zomer). De Patagonische steppe kent koudere winters dan de westkant van de Andes, en is berucht om z'n stormen in de zomer.

De Patagonische Andes vormt zo een van de scherpste klimaatgrenzen op aarde: van extreem nat maritiem klimaat naar koude halfwoestijn!

Een aparte groep vormen de Pacifische eilanden: Paaseiland heeft een warm subtropisch klimaat met regen over het hele jaar (ca. 1150 mm), en een gemiddelde temperatuur van 20.4 °C over het gehele jaar.

Robinson Crusoë-eiland en de Juan Fernandez Eilanden hebben een mediterraan klimaat met regen (900 mm) vooral in de winter, en een gemiddelde temperatuur van 14 °C. Door deze omstandigheden heeft zich hier een rijk nevelwoud gevormd.