Als men minder dan 25 jaren heeft gewerkt ontvangt men een soort bijstandsuitkering. Deze is ongeveer gelijk aan 1/3 van het gemiddelde inkomen. Als men het arbeidsproces heeft moeten verlaten als gevolg van ziekte of ongeval, zijn er speciale voorzieningen. In al deze gevallen is medische zorg gratis, óók de medicijnen.

Voor weduwen zijn er eveneens speciale voorzieningen. Ze kunnen daar alleen gebruik van maken als ze niet zelf (kunnen) werken.

Hoewel er op Cuba bejaardenoorden zijn, worden deze niet of nauwelijks gebruikt. Men gaat ervan uit dat de familieband stevig genoeg is om voldoende van een verzorgde oude dag te kunnen genieten. Ouders en kinderen wonen meestal reeds in hetzelfde huis, als de ouder naar een bejaardenhuis gaat, komt er dus geen huis vrij.

Officieel bestaat er geen zorgplicht, men spreekt over ‘morele zorgplicht’. Dat betekent dat daar waar vroeger de ouders voor de kinderen zorgden, op hogere leeftijd de kinderen de zorg voor de ouders op zich nemen. Overigens strekt die zorg zich niet alleen uit tot de ouders. Alleenstaande ooms en tantes, zélfs buren waar een goede band mee bestond worden geacht liefderijk verzorgd te worden.

Uitsluitend bij de écht alleenstaande alleenstaanden wordt van het bejaardenoord gebruikgemaakt. Alles geschiedt op kosten van de overheid: kost, inwoning, bewassing, medische zorg, enz. De bejaarde krijgt een zeer bescheiden zakgeld, ongeveer gelijk aan 6,50 euro per maand. Dat is meestal te weinig om iets extra’s te kunnen doen. U ziet daarom veel ouderen op straat die iets te koop aanbieden of zichzelf als ‘fotomodel’ presenteren.

De kosten van een begrafenis zijn voor rekening van de overheid. Eventuele extra’s dienen door de nabestaanden opgebracht te worden.